İçeriğe atla

Alice in Chains

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Bu madde bir müzik grubu hakkındadır. Aynı adlı albüm için Alice in Chains (albüm) sayfasına bakınız.
Alice in Chains
Alice in Chains 2018'de sahne alırken. Soldan sağa Mike Inez, William DuVall, Sean Kinney ve Jerry Cantrell.
Genel bilgiler
Başladığı yerSeattle, ABD
TarzlarGrunge, Alternative Metal, Heavy metal, Hard Rock, Sludge Metal,
Etkin yıllar1988-günümüz
Müzik şirketiColumbia
ÜyelerJerry Cantrell
Sean Kinney
Mike Inez
William DuVall
Eski üyelerMike Starr
Layne Staley

Alice in Chains (genellikle AIC olarak kısaltılır), 1987'de gitarist ve vokalist Jerry Cantrell ve davulcu Sean Kinney tarafından kurulmuş Seattle Washington'dan bir Amerikan grunge grubudur.[1] Daha sonra basçı Mike Starr ve vokalist Layne Staley gruba dahil edilmiştir.[1][2][3]  Mike Starr, 1993 yılında gruptan ayrılıp yerine Mike Inez gelmiştir.[4] William DuVall, 2002'de ölen Staley'in yerine 2006 yılında ortak vokalist ve ritm gitaristi olarak gruba katıldı. Grup adını Staley'nin bir önceki grubu olan glam metal grubu Alice N' Chains'den almıştır.[2][5]

Çoğunlukla grunge müzikle ilişkilendirilen Alice in Chains'in sesi heavy metal, hard rock, altnernatif metal, sludge metal unsurlarını da içerir. Grup, Staley ve Cantrell[6] (ve daha sonra Cantrell ve DuVall) arasındaki armonize(çift vokal) vokalleri içeren kendine özgü vokal tarzı ile tanınır.[7][8][9] Cantrell, 1992 akustik EP Sap'ta Layne Staley'in önerisiyle ana vokal olarak görevi de alıp ve bu rolü günümüze kadar taşıyıp büyümeye devam ederek Alice in Chains'i iki vokalli bir grup haline getirdi.[6][7][8]

Alice in Chains, Nirvana, Pearl Jam ve Soundgarden gibi diğer Seattle gruplarıyla birlikte 1990'ların başındaki grunge hareketinin bir parçası olarak uluslararası üne kavuştu. Bu dönemde Facelift (1990), Dirt (1992), Alice in Chains (1995) ve EP Jar of Flies (1994) albümleriyle başarıya ulaştılar. Hiçbir zaman resmen dağılmasa da, Alice in Chains, Staley'nin 2002'de ölümüyle sonuçlanan madde bağımlılığı nedeniyle 1996'dan 2006 yılına kadar uzun süreli bir dinlenmeye çekildi. 10 yıllık sessizlikleri bozmak isteyen grup, 2006 yılında turneye çıktı ve DuVall tam zamanlı olarak ana vokalist oldu.[10] Yeni kadro, Black Gives Way to Blue (2009), The Devil Put Dinosaurs Here (2013) ve Rainier Fog (2018) albümlerini yayınladı.

Alice in Chains, yalnızca ABD'de 14 milyon, dünya çapında ise toplamda 30 milyondan fazla albüm satışına ulaşmıştır.[11][12]

Tarihçe

[değiştir | kaynağı değiştir]

Kuruluş ve ilk yıllar (1984-1988)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Alice in Chains'in oluşumundan önce, o zamanın davulcusu Layne Staley, üvey kardeşi Ken Elmer'den biraz cesaret aldıktan sonra Sleze olarak bilinen yerel bir glam metal grubu için şarkı söylemek üzere seçmelere katıldığında vokalist olarak ilk konserini verdi.[13][14]

Grup adı

[değiştir | kaynağı değiştir]

Layne Staley'in vokal olarak katıldığı bu grubun üyeleri; gitaristler Johnny Bacolas ve Zoli Semanate, davulcu James Bergstrom ve basçı Byron Hansen'di.[13]  Bu grup, isim tartışmasına başlamadan önce birkaç üye değişiminde bulundular. Grup üyeleri, gruba yeni katılan Nick Pollock'a "Welcome to Wonderland" deyince, Nick Pollock da isim kargaşası yaşayan bu gruba Alice in Wonderland'ten ilham alarak 'Alice in Chains' ismini önerdi. Grubun mevcut üyesi Bacolas bu ismi beğenince grubun adı Alice in Chains olarak değiştirildi[15] Staley'nin annesi Nancy McCallum bu ismi kadın düşmanı bir terim olduğu şikayetlerini sıklaştırınca nihayetinde grup adlarını Alice N' Chains olarak farklı bir şekilde hecelemeyi seçti.[15][16]

Layne Staley ve Jerry Cantrell'in tanışması

[değiştir | kaynağı değiştir]

Staley, Ağustos1987'de Seattle'da bir partide gitarist Jerry Cantrell ile tanıştı.[17][18] Bundan birkaç ay önce Cantrell, Staley'nin o zamanki grubu Alice N 'Chains'in memleketi Tacoma Little Theatre'da bir konserini izlemiş ve sesinden etkilenmişti.[19] Cantrell, ailesinin evinden atıldıktan sonra evsiz kaldı,[20] bu yüzden Staley, Cantrell'i onunla prova stüdyosu Music Bank'ta yaşamaya davet etti ve stüdyoda oda arkadaşı oldular.[1][18] Grup bu stüdyodaki anılarına ithafen 1999'da çıkaracakları DVD albümüne bu adı vereceklerdir: Bakınız: Music Bank (Alice in Chains DVD'si)

Ana kadronun oluşması

[değiştir | kaynağı değiştir]
Grubun 1988 tanıtım fotoğrafı

Alice N 'Chains kısa süre sonra dağılınca Staley de bir funk grubuna katıldı.[2] Evden atılıp grubuyla mesafe girince Cantrell'in grubu 'Diamond Lie' da dağıldı ve Cantrell yeni bir grup arayışına geçti. Başlangıç olarak Staley, Cantrell'i arkadaşı Melinda Starr'la tanıştırdı. Melinda'nın sevgilisi Sean Kinney bir bateristti. Cantrell, Melinda aracılığı ile Sean Kinney ile bir buluşma teklif etti[1] Sean Kinney, Cantrell ve Staley'in kaldığı Music Bank stüdyosuna gelip Cantrell'in demolarını dinledi. Demoları dinleyen Sean, Cantrell ile çalışmayı kabul etti. Grup daha sonra bas gitarist arayışına geçti. Sean Kinney eski grubunda tanıdığı ve sevgilisi Melinda Starr'ın da abisi olan Mike Starr'ı Cantrell'e önerdi. Mike Starr da Cantrell'in demolarını beğenince Cantrell'le çalışmayı kabul etti.[1]

Temel kadro kurulunca ekip bir vokal arayışına geçti. Stüdyoda yanı diplerinde takılan Layne Staley'e teklif götürseler de Staley, ilk zamanlarda ekibe mesafeli durdu. Kinney ve Starr; Staley'i kızdırmak için vokal seçmelerine bir erkek striptizciyi davet ettiler. Layne Staley artık baskılara dayanamadı. Aynı esnada funk grubu da dağılınca ekibe katılmaya karar verdi.[1][3][18] Grubun oluşumundan iki hafta sonra, Washington Üniversitesi'nde bir konser teklifi aldılar. Hanoi Rocks, David Bowie coverları ve birlikte birkaç orijinal şarkı ile 40 dakikalık bir seti doldurmaya çalışıp konsere hazırlandılar.[3]

Grup, Pasifik Kuzeybatı çevresindeki kulüplerde birkaç konser verdi ve kendilerine Diamond Lie, (Cantrell'in önceki grubunun adı)[21][22] ve "Fuck"[1] dahil olmak üzere farklı grup adları verdi. Staley'in aklına sonradan Alice in Chains ismi geldi.[1][23][24] Staley eski grup arkadaşlarıyla temasa geçti ve adı kullanmak için izin istedi.[25] Nick Pollock o zamanlar bu isim konusunda pek heyecanlı değildi ve kendi grubuna farklı bir isim bulması gerektiğini düşündü, Staley'e bu ismi kullanması için onay verdi.[25]

İlk demo dönemi: The Treehouse Tapes (1988-1990)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Yerel organizatör Randy Hauser bir konserde gruptan haberdar oldu ve demo kayıtları için ödeme yapmayı teklif etti. Grup teklifi kabul etti, ancak grubun Washington'daki Music Bank stüdyosunda kayda girmesinden bir gün önce polis, eyalet tarihindeki en büyük esrar baskını sırasında stüdyoyu kapattı.[23] 1988'de tamamlanan demo The Treehouse Tapes olarak adlandırıldı ve Demo bir şekilde Seattle merkezli Soundgarden grubunu da yöneten müzik yöneticileri Kelly Curtis ve Susan Silver'a ulaştı. Curtis ve Silver demoyu, şirket başkanı Don Ienner ile randevu ayarlayan Columbia Records'un A&R temsilcisi Nick Terzo'ya aktardı. The Treehouse Tapes'i beğenen Terzo, Alice in Chains ile 1989'da dönemin büyük albüm firmalarından biri olan Columbia Records ise bir sözleşmeye imza attı.[23] Grup ayrıca 1989'da üç aylık bir süre boyunca başka adsız demolar da kaydetti. Bu kayıtlar, kaçak sürüm Sweet Alice'te bulunmaktadır.[26]

Facelift ve Sap dönemi (1990-1992)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Colombia Records ile demo sözleşmesi imzaladıktan sonra Alice in Chains, grubun stüdyodaki parçalarını elden geçirerek ilk resmi kaydını Temmuz 1990'da We Die Young adlı promosyon EP'sini yayınladı. EP ile aynı adı taşıyan single, "We Die Young", metal radyolarında hit oldu. Başarının ardından şirket, Alice in Chains'in ilk albümünün yapımcılığı için Dave Jerden'i prodüktör olarak atadı.[27] Cantrell, bu demo hakkında şunları söyledi; 

 "Karamsar bir auraya sahip olmayı amaçladık. Bu kara atmosfer Seattle hissinin doğrudan bir sonucudur".[28]

EP'den sonra hızlı albüm çalışmasına giren grup; Facelift'i 21 Ağustos 1990'da yayınlandı ve 1991 yazında Billboard 200 listesinde 42 numaraya yükseldi.[29] MTV, normal gündüz rotasyonuna "Man in the Box"ı ekleyene kadar, piyasaya sürüldüğü ilk altı ayda albüm 40.000 kopya satarak büyük bir başarı elde edemedi. "Man in the Box" MTV'de yayımlanınca Mainstream rock listelerinde 18. sıraya kadar yükseldi. Bu başarıyı "Sea of Sorrow" takip ederek 27 numaraya ulaştı.[30] Albümün şarkıları MTV'de döndükten sonra albüm 6 hafta içinde ABD'de 400.000 sattı.[31]

AllMusic'ten Steve Huey, Facelift'i "Hard rock ve heavy metal dinleyicileri ile grunge ve alternatif rock dinleyicileri arasında bir kitle oluşturmada en önemli kayıtlardan biri" olarak göstermesiyle, albüm ilk olumlu eleştirisini almıştı.[32]

Facelift, 11 Eylül 1991'de yarım milyon kopya satınca Amerika Kayıt Endüstrisi Birliği (RIAA) tarafından altın sertifika aldı.[2][33] Seattle'ın Grunge hareketinden altın sertifikalı ilk albüm oldu.[34] Grup, Iggy Pop, Van Halen, Poison ve Extreme gibi sanatçıların konser açılışını yaparak izleyici kitlesi kazanma şansı elde etti.[28][31][35]

Grup bu dönemde Seattle'daki Moore Theatre'da 22 Aralık 1990'daki konserlerini, 30 Temmuz 1991'de Live Facelift adıyla yayınlandı. DVD beş canlı şarkı ve üç müzik videosu içerir.[36]

1991'in başlarında Alice in Chains, Anthrax, Megadeth ve Slayer ile Clash of the Titans turnesinin konser açılışını yaptı ve grubu geniş bir metal seyircisine maruz bıraktı, ancak çoğunlukla metalcilerden oluşan konser kitlesinden kötü bir tepki aldı.[37]

Facelift'in başarısı grubu Grammy ödüllerine kadar götürdü. Alice in Chains, 1992'de "Man in the Box" ile En İyi Hard Rock Performansı dalında Grammy Ödülü'ne aday gösterildi, ancak ödül For Unlawful Carnal Knowledge ile Van Halen'e gitti.[38]

Turun ardından Alice in Chains, bir sonraki albümü için demolar kaydetmek üzere stüdyoya girdi, ancak bunun yerine beş akustik şarkı kaydetti.[31] Stüdyodayken, davulcu Sean Kinney " Sap adında bir EP yapma" rüyası gördüğünü söyledi.[35] Grup "kadere bulaşmamaya" karar verip 4 Şubat 1992'de Alice in Chains'in ikinci EP'leri Sap'ı yayınladı.[39] EP, Nirvana 'nın Nevermind'ı, Billboard 200 listelerinin başında yer alırken, Seattle merkezli grupların ve "grunge müzik" teriminin artan bir popülaritesine katkı yaptı.[31] Sap iki hafta içinde altın sertifika aldı.[12] EP'nin açılış şarkısı "Brother" parçasında ana vokalleri Cantrell üstlendi.[40] "Am I Inside" parçasının korolarında ise Staley ve Cantrell'e katılan Heart grubundan Ann Wilson'ın konuk vokalleri yer aldı.[40] EP'nin "Right Turn" parçasında Mudhoney'den Mark Arm ve Soundgarden'dan Chris Cornell de yer aldı. Bu şarkıda Staley ve Cantrell ile lineer notlarında parçayı üç grubunun isim birleşimden çıkararak Alice Mudgarden'e ithaf ettiler.[41]

1992'de Alice in Chains, Cameron Crowe'un Singles filminde bir bar grubu olarak rol aldı.[42] Grup ayrıca filmin film müziği üzerinden, 1993 MTV Video Müzik Ödülleri'nde Bir Filmden En İyi Video ödülüne layık görüldü. Grup filme " Would? " şarkısı ile katkıda bulundu.[43]

Dirt dönemi (1992-1993)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Mart 1992'de grup stüdyoya geri döndü. 29 Eylül 1992 tarihinde, Alice in Chains'in ikinci albümü Dirt'ü yayınladılar. Albüm Billboard 200'de altıncı sıraya yükseldi ve piyasaya sürüldüğünden beri RIAA tarafından dört kat platin sertifikası alarak Dirt, grubun bugüne kadarki en çok satan albümü oldu.[12][23][27][44] Yeni albümde üretilen şarkılar Facelift'e göre genel olarak daha karanlık bir his veriyor ve albümün on üç şarkısının altısı bağımlılık konusuyla ilgilidir.[45] Jerry Cantrell albüm ile ilgili anılarını 2013 yılında bir dergide şöyle anlattı;

“ "Bu albümde çok fazla ruh araştırması yaptık. Çok fazla yoğun duygu var. Günlük iblislerimizle müzik yoluyla ilgileniyoruz. Gün içinde biriken tüm zehirleri müzik yaparak temizliyoruz. Bu karanlık her zaman grubun bir parçasıydı ama hepsi bununla ilgili değildi. Yazdığımız en karanlık bokta bile her zaman bir iyimserlik vardı. "Dirt" ile, "Oh evet, bu iyi bir şey" demiyorduk. Bu her şeyden çok bir uyarıydı, 'Hey, gel de şuna bir bak" diyorduk. Şarkılarımızın içinde her zaman bir hayatta kalma unsur vardı: "insan olmanın daha karanlık unsurlarına karşı zaferi". „

Albüm, Allmusic'ten Steve Huey'nin "Büyük bir sanatsal ifade ve bir başyapıt üretme konusunda geldikleri en yakın şey" olarak övgüsünü aldı.[46] Guitar World'den Chris Gill, Dirt'i "devasa ve önsezili, yine de ürkütücü ve samimi" ve "son derece karanlık ve vahşice dürüst" olarak nitelendirdi.[31]

Dirt, albümü gruba çok büyük bir başarı getirdi. Albümün hitlerinden " Would? ", "Rooster", " Them Bones ", " Angry Chair " ve " Down in a Hole" yaklaşık iki yıl top 30 listesinde kaldı.[47] Alice in Chains, Ozzy Osbourne'un No More Tours turuna konser açıcı olarak davet edildi. Turnenin başlamasından günler önce Layne Staley, bir ATV araç kazasında ayağını kırdı. Sahneye koltuk değneği ile çıkmak zorunda kaldı.[31]

Mike Starr'ın gruptan ayrılması/kovulması

[değiştir | kaynağı değiştir]

Starr, 22 Ocak 1993'te Rio de Janeiro'daki Hollywood Rock konserinden kısa bir süre sonra[48] ailesiyle daha fazla zaman geçirmek istediğini belirterek gruptan ayrıldı.[49] Staley, Rolling Stone'a 1994 yılında Starr'ın gruptan ayrılığını şöyle anlattı: "Bu sadece grubun öncelikleri ile ilgiliydi. Yoğun bir şekilde turneye devam etmek istedik. Ancak Mike eve gitmeye hazırlandı."[50] Yıllar sonra Starr, uyuşturucu bağımlılığı nedeniyle kovulduğunu iddia etti.[50] Mike Starr'ın bir konser sonrası overdose uyuşturucu alıp komalık olmasından dolayı gruptan atıldığı iddia edildi[51] Mike Starr 2011 yılında aşırı ilaç kullanımından dolayı öldü.

Mike Inez'in gruba katılması

[değiştir | kaynağı değiştir]
Mike Inez 1993 yazında Gruba katıldı.

Starr'ın yerini eski Ozzy Osbourne basçısı Mike Inez katıldı.[4] Inez, Ozzy Osbourne'un No More Tours turnesi sırasında Alice in Chains ile tanışmış ve onlarla arkadaş olmuştu.[52] Grup Brezilya'dayken Inez'i arayıp gruba acil davet ettiler ve Inez teklifi hemen kabul etti.[53] Inez Brezilya konserleri için hazırlık yaptı. Aşılarını da yaptırdı, ancak grup Mike Starr'ı geri çağırıp Brezilya'daki son iki konserlerini Mike Starr ile bitirmek istediklerini söyledi. Mike Inez'in Brezilya yerine İngiltere Turu için hazırlanmasını istediler[53] Inez, birkaç gün boyunca aşılar yüzünden hastalandı.[53] Inez, Alice in Chains ile ilk konserini 27 Ocak 1993'te Londra'daki Camden Underworld'de çaldı.[53]

Nisan 1993'te grup, Inez ile Last Action Hero film müziği için "What the Hell Have I" ve "A Little Bitter"[35] adlı iki şarkı kaydetti.[54] 1993 yazında Alice in Chains, Staley ile son büyük turnelerini gezici Lollapalooza festivali ile yaptı[55]

Jar of Flies dönemi (1993-1994)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Alice in Chains'in kapsamlı 1993 dünya turunun ardından Staley, Jar of Flies albümü için şunları söyledi; [56]

“ Akustik gitarlarımızla birkaç günlüğüne stüdyoya gidip Mike Inez ile neler yapabileceğimizi görmek istedik. O zaman yaptığımız müziğin yayınlanmasını asla planlamadık. Ancak plak şirketi bunu duydu ve gerçekten beğendiler. Bizim için bu sadece dört adamın stüdyoda bir araya gelip biraz müzik yapma deneyimiydi. „

Columbia Records, Alice in Chains'in ikinci akustik temelli EP'si Jar of Flies'ı 25 Ocak 1994'te yayınladı. Bir hafta içinde yazılan ve kaydedilen[57] Jar of Flies, Billboard 200 listesine 1 numaradan giriş yaparak listelerin en üstüne çıkan ilk EP ve ilk Alice in Chains'in ilk sürümü oldu.[35]

Rolling Stone'dan Paul Evans EP'yi "muhteşem karanlık" olarak nitelendirdi.[58] Jar of Flies, Alice in Chains'in Mainstream Rock listelerinde "No Excuses" adlı ilk bir numaralı single'ına sahiptir. İkinci single "I Stay Away" Mainstream rock listelerinde 10 numaraya, son single "Don't Follow" ise 25 numaraya ulaştı.[30] Jar of Flies, ilk yılında Amerika Birleşik Devletleri'nde satılan 2 milyondan fazla kopya ile RIAA[12] tarafından üçlü platin sertifikasına sahiptir.[59][60] Jar of Flies iki Grammy'e aday gösterildi, "I Stay Away" En İyi Hard Rock Performansı[38] ve Best Recording Package ödülüne layık görüldü.[61] Ancak iki ödülü de kazanamadılar.

İptal edilen turlar ve Metallica'nın tepkisi

[değiştir | kaynağı değiştir]

Jar of Flies'ın piyasaya sürülmesinden sonra Staley, eroin bağımlılığı için rehabilitasyona girdi.[20] Grubun 1994 yazında Metallica, Suicidal Tendencies, Danzig ve Fight'ın yanı sıra Woodstock '94 sırasında bir slot ile turneye çıkması planlanıyordu, ancak turnenin provasında Staley tekrar eroin kullanmaya başladı.[62] Staley'nin durumu, diğer grup üyelerinin tur başlamadan bir gün önce tüm konserleri iptal edilmesine yol açtı ve grubu ara verdiler.[20][62] Turda Alice in Chains'in yerini Candlebox aldı.[63] Susan Silver'ın yönetim ofisi, Metallica turnesi ve Woodstock'tan çekilme kararının "grup içindeki sağlık sorunları nedeniyle" olduğunu belirten bir açıklama yaptı.[64][65]

Grup altı aylığına dağıldı.[20] Kinney, Rolling Stone'a 1996 yılında, "O zamanlar kimse birbirine karşı dürüst davranmıyordu. Devam etseydik, yolda kendi kendimizi yok etme şansımız vardı ve kesinlikle bunun toplum içinde olmasını istemiyorduk."[20]

İptal edilen konserlerde Metallica aynı turun bir konserinde gruba ait "Man in the Box" parçasının bir kısmını çalıp sözlerini ise "I can't tour" olarak değiştirip grubu eleştirdi. Bu olaylar esnasında bir Alice in Chains hayranı tarafından James Hetfield'e bir ayakkabı fırlatıldı.[66]

Alice in Chains (Self-Titled) dönemi (1995-1996)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Alice in Chains, 1995 yılında pasifken Staley; Pearl Jam gitaristi Mike McCready, The Walkabouts'tan basçı John Baker Saunders ve Screaming Trees davulcusu Barrett Martin'in de yer aldığı "grunge süper grup" adını verdiği Mad Season grubunu kurdu. Mad Season, Staley'in baş vokal ve albüm kapağının kendisinin tasarladığı Above adında bir albüm çıkardı. Albümden "River of Deceit" ve "Live at the Moore" single'ları yayınladı.[47]

Nisan 1995'te Alice in Chains, daha önce Corrosion of Conformity ve Slayer ile birlikte çalışmış olan yapımcı Toby Wright ile Seattle'daki Bad Animals Studio'ya girdi.[67] Stüdyodayken, "Grind" şarkısının kötü ses kalitesin sahip bir versiyonu radyoya sızdırıldı ve büyük bir radyo firması şarkıyı radyolarda çaldı.[35] 6 Ekim 1995'te grup, şarkının kaçak yayının aşırı yayılmasını önlemek için şarkının stüdyo versiyonunu yayınlamak zorunda kaldı.[68]

7 Kasım 1995'te Columbia Records, Billboard 200 listesine 1 numaradan giren ve o zamandan beri üçlü platin sertifikasına sahip olan Alice in Chains[35][67] adlı albümü yayınladı.[12] Albümün dört single'ı olan "Grind", "Again", "Over Now" ve "Heaven Beside You", üçünde ana vokallerde Cantrell yer aldı. Rolling Stone'dan Jon Wiederhorn albümü "özgürleştirici ve aydınlatıcı, şarkılar şaşırtıcı, elle tutulur bir etki yaratıyor" olarak nitelendirdi.[69]

12 Aralık 1995'te grup, gazeteci Nona Weisbaum (Jerry Cantrell tarafından canlandırılan) tarafından yönetilen grup üyeleriyle yapılan röportajların yer aldığı ev videosu The Nona Tapes[70] ve "Grind" müzik videosunu yayınladı.[71]

"Got Me Wrong" şarkısı, Sap EP'de yayınlanmasından üç yıl sonra beklenmedik bir şekilde ilgi gördü. Şarkı, 1994 yılında bağımsız film Clerks için film müziği olarak yeniden yayınlandı ve Mainstream Rock Tracks listesinde yedi numaraya ulaştı.[72] Grup, uyuşturucu kullanımı söylentileri yüzünden Alice in Chains'ın itibarını düşünerek turneye çıkmamayı seçti.[62][73]

Alice in Chains, tüm akustik set listelerini içeren bir program olan MTV Unplugged için iki buçuk yıl sonra ilk konserlerini vermek üzere 10 Nisan 1996'da yeniden ortaya çıktı.[74][75] Performans "Rooster", "Down in a Hole", "Heaven Beside You", "No Excuses" ve "Would?" dahil olmak üzere grubun en yüksek listelerde yer alan single'larından bazılarını içeriyordu ve "Killer Is Me" adlı yeni bir şarkıyı da tanıttılar.[74] Gösteri için, Alice in Chains'e beşinci üye olarak ikinci gitarist Scott Olson eşlik etti.[74] Gösterinin canlı bir albümü Temmuz 1996'da piyasaya sürüldü, Billboard 200'de 3 numaradan[76] giriş yaptı ve RIAA tarafından platin sertifikası alan bir ev videosu yayınına eşlik etti.[12] Unplugged konserinin ardından Alice in Chains, 20 Nisan 1996 tarihinde Saturday Night Special TV programında "Again" şarkısını seslendirdi.[77] Grup ayrıca 10 Mayıs 1996'da David Letterman ile The Late Show'da "Again" ve "We Die Young" şarkılarını seslendirdi.[78][79]

Alice in Chains, 1996/97 Alive / Worldwide Tour'da yeniden bir araya gelip Kiss turnesi için dört gösteri gerçekleştirdi; Layne Staley'in 3 Temmuz 1996'da Kansas City, Missouri'de grupla son görüntüsü oldu[80] Gösteriden kısa bir süre sonra, Staley aşırı dozda eroin aldıktan sonra tepkisiz bulundu ve hastaneye kaldırıldı.[81] İyileşmesine rağmen, grup ara vermek zorunda kaldı.[82] Bu konserler Layne Staley'in Alice in Chains ile son konseri oldu.

Grubun dağılma dönemi (1996-2002)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Alice in Chains resmen dağılmasa da, Staley'in, eski nişanlısı Demri Parrott'un 29 Ekim 1996'da aşırı dozda uyuşturucudan ölmesinin ardından Seattle'daki evini nadiren terk ederek tamamen evine kapandı.[83] Staley, Rolling Stone'a Şubat 1996'da şu demeci verdi;[20]

“ Uyuşturucu benim için yıllarca işe yaradı ve şimdi bana karşı oluyor... şimdi cehennemde yürüyorum ve bu berbat. Hayranlarımın eroinin havalı olduğunu düşünmesini istemedim. Ama sonra hayranlarım bana gelip orta parmaklarını kaldırdılar. Benim tam olarak olmasını istemediğim şey buydu. „

Alice in Chains ile devam edemeyen gitarist Jerry Cantrell, Sean Kinney ve Mike Inez'in de yer aldığı ilk solo albümü Boggy Depot'u 1998'de çıkardı.[84] Cantrell ve Kinney, Metallica'nın 1998 tarihli albümü Garage Inc.'de de yer aldı. Her ikisi Lynyrd Skynyrd'in bir cover'ı olan "Tuesday's Gone" adlı parçada konuk müzisyenlerdi.[85]

Ekim 1998'de Staley, "Get Born Again" ve "Died" adlı iki yeni şarkı kaydetmek için Alice in Chains ile yeniden bir araya geldi.[35] Orijinal olarak Cantrell'in ikinci solo albümü[86] için tasarlanan şarkılar Alice in Chains tarafından yeniden düzenlendi ve 1999 sonbaharında Music Bank adlı kutu setinde piyasaya sürüldü. Set, demolar ve önceden yayınlanmış albüm parçaları ve single'lar dahil olmak üzere 48 şarkı içermektedir.[23] Grup, Music Bank DVD'sinden sonra derleme ve canlı albüm serisi yayınladı. İlk derleme albümü olan Nothing Safe: Best of the Box adlı 15 parçalık bir derleme, 5 Aralık 2000'de sadece "Live" başlıklı bir canlı albüm ve 2001'de Greatest Hits adlı ikinci bir derleme yayınladılar.[87]

Kasım 1998'de Layne Staley, Pink Floyd'un "Another Brick in the Wall" albümünün bir cover'ını kaydetti. Class of '99 adlı bir yan grup kurdu. Grup; Rage Against the Machine'den gitarist Tom Morello, basçı Martyn LeNoble, davulcu Stephen Perkins, Jane's Addiction ve Porn for Pyros ve klavyeci Matt Serletic tarafından oluşturuldu. Coverladıkları şarkı, 1998 korku / bilimkurgu filmi The Faculty'nin film müziğinde yer aldı.[88]

1998'de Cantrell'in solo grubunun bir parçası olarak turneye çıktıktan sonra Sean Kinney ve Queensrÿche gitaristi Chris DeGarmo ile "Spys4Darwin" adında yeni bir grup kurdu. Mike Inez ve Sponge baş vokalisti Vin Dombroski kısa süre sonra süper gruba katıldı. Grup ilk ve tek albümlerini 2001 yılında Microfish adlı 6 parçalık bir EP yayınladı.[89] Haziran 2001'de Mike Inez, basçı Steve Gibb'in tıbbi nedenlerden dolayı ayrılmasının ardından Ozzfest'in kalan konserleri için Zakk Wylde 'ın Black Label Society adlı grubuna katıldı.[90] Inez, 2003'teki Batı Kıyısı ve Japonya turları için gruba tekrar katıldı.[91]

Cantrell 2002'de ikinci solo albümü Degradation Trip'in çalışmasını bitirdi. 1998'de yazılan albümün lirik içeriği, Cantrell'in Alice in Chains'in ölümü olarak gördüğü şeye odaklandı. Ancak, o yılın Mart ayında Cantrell şu açıklamayı yaptı; "Hepimiz hala buralardayız, bu yüzden [Alice in Chains] 'in bir gün bir şeyler yapması mümkündür ve umarım bir gün yapacağız."[92]

Grubun uzun süre ara vermesi hakkında 2011 yılında baterist Sean Kinney bir dergiye şu röportajı verdi;

"Grubun aradaki boşluğunu düşünerek, Staley'nin bağımlılıkla savaşan tek kişi değil. Staley de diğer vokaller gibi grubun odak noktasıydı. Böylece onu seçerler. Ama gerçek şu ki, hemen hemen herkes odak noktasıydı. Grup uçuruma giderken elimi direksiyona sıkıca tuttum ve geri çekilmemizin nedeni şudur; Biliyorsunuz ki, 2 adet 1 numara albümünüz olduğunda durmamanız gerek. Bu kariyerinizi ileri götürmez ama ara verdik çünkü birbirimizi seviyoruz ve toplum içinde ölmek istemiyoruz."

Layne Staley'in ölümü (2002-2005)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Layne Staley, uyuşturucu bağımlılığıyla on yıl mücadele ettikten sonra, 19 Nisan 2002'de Seattle'daki apartman dairesinde ölü bulundu. Staley'nin cesediyle ilgili otopsi ve toksikoloji raporu, "speedball" olarak bilinen bir eroin ve kokain karışımından öldüğünü ortaya çıkardı. Otopsi, Staley'in cesedinin bulunmasından iki hafta önce 5 Nisan'da intihar eden Nirvana vokalisti Kurt Cobain ile aynı tarihte öldüğü sonucuna vardı.[93][94] Cantrell, Staley'nin ölümünden iki ay sonra çıkardığı 2002 solo albümü Degradation Trip'i Staley'in anısına adadı.[95] Mike Starr daha sonra Celebrity Rehab programında Staley'i canlı gören son kişi olduğunu iddia etti ve Staley onu buna karşı uyardıktan sonra 911'i aramadığı için suçlu hissettiğini itiraf etti.[50][96]

Staley ölümünün ardından Mike Inez Heart grubuna katıldı ve grupla turneye çıktı. 2002 ile 2006 arasında grubun albüm kayıtlarında bulundu[97] Jerry Cantrell; Heart, Ozzy Osbourne ve Damageplan gibi birkaç sanatçının albüm kayıtlarına katıldı.[98][98][99] 2004 yılında Cantrell, The Cult gitaristi Billy Duffy, Mötley Crüe ve Ratt vokalisti John Corabi, The Cult basçısı Chris Wyse ve davulcu Josh Howser ile birlikte "Cardboard Vampyres" grubunu kurdu.[100]

22 Ekim 2004'te Sony BMG, grubun şirket ile anlaşmasından 15 yıl sonra, Alice in Chains ile 1989'daki sözleşmesini feshetti.[101]

Yeniden birleşme(2005-2008)

[değiştir | kaynağı değiştir]

2005'te Sean Kinney, 2004'te Güney Asya'yı vuran tsunami felaketinin kurbanları için bir yardım konseri yapma fikrini ortaya attı. Kinney, eski grup arkadaşlarının yanı sıra müzik topluluğundaki eski Alice in Chains yöneticisi Susan Silver gibi arkadaşlarına telefon etti. Kinney, fikrine verdiği coşkulu tepki karşısında şaşırdı.[102] 18 Şubat 2005'te Jerry Cantrell, Mike Inez ve Sean Kinney, Seattle'daki K-Rock Tsunami Continued Care Relief Konserinde dokuz yıldır ilk kez performans sergilemek için yeniden bir araya geldi.[103] Grup Damageplan vokalist Pat Lachman dahil yanı sıra diğer özel misafirler Tool grubundan Maynard James Keenan ve Heart grubundan Ann Wilson gruba eşlik etti.[103] Bu deneyimden birkaç ay sonra grup Susan Silver'ı aradı ve Alice in Chains olarak turneye çıkmak istediklerini söyledi.[104]

Alice in Chains yeni vokal arayışında, CBS reality şovu Rock Star'ın yapımcıları tarafından ikinci sezonunda gösterilmesi konusunda görüştü ancak grup teklifi geri çevirdi.[105] Gösteride, grubun yeni vokalisti için seçmeler yapılacaktı.[105]

Alice in Chains'in şu anki baş vokalisti William DuVall, 2006'da yenilenen grupta Staley'in yerini aldı.

10 Mart 2006'da teması üyesi ölen gruplar olan, VH1 kanalının Decades Rock Live konserinde Seattle'llı bir diğer grup Heart'ı onurlandırma organizasyonunda grup bir performans sergiledi.[106] Konserde "Would?" parçasını seslendirdiler. Gruba eski Pantera vokalisti Phil Anselmo ve Guns n Roses'tan bas gitarist Duff McKagan eşlik etti.[107] Ayrıca Sonbahar ile birlikte gelir, Comes with the Fall vokalisti William DuVall grupla beraber "Rooster" parçasını söyledi.[108] Grup konserden sonra "Finish What We Started" adlı kısa bir ABD kulüp turu gerçekleştirdi,[109] Bu konserleri Avrupa'da[106][110] ve Japonya'da kısa turlar izledi.[111] Duff McKagan yeniden birleşme turu için gruba katıldı ve seçilen şarkılarda ritm gitar çaldı.[112] Tur sırasında grup, elektrik setinden akustik sete geçiş sırasında izleyiciye Staley'e ait 5 dakikalık bir video anısı izletti.[113]

Grubun yeniden buluşmasıyla aynı zamana denk gelen Sony Music, uzun süredir ertelenen üçüncü Alice in Chains derlemesi olan The Essential Alice in Chains adlı, 28 şarkı içeren çift albümünü yayınladı.[114]

Sean Kinney grubun buluşması hakkında şunları söyledi: "Jerry'yi hiç aramadım; beni hiç aramadı ve aniden 'Hey, hadi grubu tekrar bir araya getirelim' dedi. Her adımı son derece temkinli ve yavaş atıyorduk ve doğru hissettiren her şeyi yapıyoruz: Eğer gerçekse ve bunu gerçek nedenlerle yapıyorsak ve hepimiz iyiysek, o zaman küçük bir adım atarız. Hiçbirimiz beş parasız değiliz. Demek istediğim, biz gerçekten böyle çalışmıyoruz. İyi hissettirdiği ve doğru yerden geldiği ve müzik yapıp devam ettiği sürece her şey yolunda olacaktır."[115]

Vokal arayışı

[değiştir | kaynağı değiştir]
Alice in Chain'in yeni vokali olmak için gruba teklif götüren grunge grubu Stone Temple Pilots'un ölen vokali Scott Weiland.

Jerry Cantrell, William DuVall ile 2000 yılında Los Angeles'ta, ortak bir tanıdık aracılığıyla William DuVall'in Comes with the Fall grubunun ilk albüm kaydı esnasında tanıştı.[116] Cantrell grupla takılmaya başladı ve ara sıra onlarla birlikte sahne aldı.[117] 2001 ve 2002 yılları arasında, Comes with the Fall, Cantrell'in ikinci solo albümü Degradation Trip'in turnesinin açılış grubu olarak katıldı. Ayrıca DuVall'ın konserlerde Staley'nin parçalarını da söyleyerek Cantrell'in solo grubuna destek oluyordu[116][118] DuVall, Alice in Chains'e 2006 yılında grubun yeniden birleşme konserlerinde solist olarak katıldı ve grupla ilk halka açık performansını VH1'in Decades Rock Live konserinde gerçekleştirdi.[119][120][121] Cantrell'e göre, DuVall'ın işi alması için sadece bir seçmelere ihtiyaç vardı.[122] Grupla ilk provası için DuVall "Love, Hate, Love" şarkısını söyledi. Bitirdikten sonra Sean Kinney grup arkadaşlarına baktı ve "Sanırım arama neredeyse bitti" dedi.[123] Mike Inez ise DuVall için şunları söyledi; "Staley'i taklit etmeye çalışmadı ve bizi ona çeken de buydu".[124]

Cantrell, Sean Kinney ve Mike Inez'in grup için DuVall'ı önermeden önce Sponge ve Spys4Darwin'in baş vokalisti Vin Dombroski'yi prova alanlarında grupla birlikte çalmaya davet ettiklerini açıkladı. Dombroski onlarla birkaç şarkıya eşlik etti ama grup için doğru olduğunu düşünmediler.[125] Cantrell'e göre, Stone Temple Pilots ve Velvet Revolver'ın solisti Scott Weiland da gruba katılmakla ilgilendi.[122]

Yeni tarz arayışı ve fanatiklerin tepkisi

[değiştir | kaynağı değiştir]

Cantrell ve Sean Kinney'in vokal arayışında olduğu dönemde yaptıkları açıklamalar grup fanatikleri tarafından büyük bir tepkiye neden oldu. Grup üyeleri grubun yeni tarzı ve Layne Staley hakkında şu açıklamaları yaptı;

“ Yaptığımız şeyleri ve arkadaşımızın anısını kutlamak istiyoruz. Layne Staley klonu olmadan onu gerçekten getirebilecek ve ona kendi şeylerini ekleyebilecek bazı şarkıcılarla çaldık. Layne'in zengin mirasına adım atmakla ilgilenmiyoruz. Üstesinden gelinmesi zor bir durum. Yıllardır dağılan Led Zeppelin yaklaşımı içindeydik; "Bir daha asla çalamayacak mıyız, Çünkü esas adam o kadar önemli miydi?" Yıllardır bu yaklaşımı uyguluyoruz. Yoksa bir şans verip bir şeyler mi denersin? Bu konuda bir şans vermeye hazırız. Bu tamamen bir buluşma çünkü ayrılan üçümüz tekrar birlikteyiz. Ama bu ayrılmak ve unutmakla ilgili değil, hatırlamak ve devam etmekle ilgili. Yeni şarkılarla ilgileneceğiz, ancak eski Alice in Chains olarak değil. „

Staley'inin yerine baş vokalist olarak gruba katılan DuVall'a uygulanan baskı hakkında Cantrell, "Tüm bu yükü Will'in omuzlarına vermek haksızlık. Takım olarak nasıl çalıştığımızı çözüyoruz. Grup değişmiş olsa da Layne'i kaybettik, Will'i ekledik ve ana planda yoktu. 2005'te tekrar çalmak doğru geldi, bu yüzden sonraki şeyi yaptık ve turneye çıktık. Adım adım yaptık. Bu sadece müzik yapmaktan daha fazlasdır. Eski grup üyeleriyle uzun zamandır arkadaşız. Bir aileydik ve buradan sonra düzelmesi gerekiyordu.." dedi Cantrell kalbini işaret ederek.[126]

DuVall ile yeni albüm için stüdyoya girmeden önce DuVall ile bir seri konser verdiler.

12 Mayıs 2007'de Heart onuruna verilen VH1 Rock Honors konserinde Alice in Chains, Gretchen Wilson'ın önderliğinde Heart'ın "Barracuda" şarkısını seslendirdi. Heart'ın gitaristi Nancy Wilson da onlara sahnede katıldı.[127]

Alice in Chains, Ağustos'tan Ekim 2007'ye kadar ABD ve Kanada konserleri için Velvet Revolver'la beraber tura katıldı.[128] Bu tur sırasında grup ayrıca "The Acoustic Hour" adlı dört özel akustik gösteri gerçekleştirdi.[129]

2 Kasım 2007'de Alice in Chains, Seattle'daki Benaroya Hall'da Matt Messina için dört şarkılık bir set ve Senfoni Loncası'nın Seattle Çocuk Hastanesi ve Bölgesel Tıp Merkezi için 10. yıl dönümü konseri verdi. Grubun kendi şarkılarına ek olarak, Led Zeppelin'in "Kashmir" şarkısının coverını da çaldılar ve Kuzeybatı Senfoni Orkestrası ve Northwest Girlchoir dahil 200'den fazla müzisyen tarafından desteklendi.[130][131]

Grup, Nisan 2007'de DuVall ile yeni bir albüm için şarkı yazmaya ve demo yapmaya başladı.[132] Ancak grup, yapımcı Nick Raskulinecz ile stüdyoda kayıt yapmaya başladıklarını açıkladıkları Ekim 2008'e kadar daha fazla ilerleme belirtisi göstermedi.[133]

Black Gives Way to Blue dönemi (2008–2011)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Blabbermouth.net 5 Eylül 2008'de Alice in Chains'in o Ekim ayında stüdyoya girip 2009 yazında yeni bir albüm kaydetmeye başlayacağını bildirdi.[134] 14 Eylül 2008'de Alice in Chains, Seattle'daki CenturyLink Field'da (o zamanki adı Qwest Field) Seattle Seahawks - San Francisco 49ers karşılaşmasının ilk yarısında bir mini konser verdi. 67.000 kişilik kalabalığın 12 dakikalık performansında, Kuzeybatı Senfoni Orkestrası eşliğinde Led Zeppelin'in "Kashmir" şarkısı yer aldı.[135]

Ekim 2008'de Alice in Chains, Los Angeles'taki Foo Fighters Studio 606'da yapımcı Nick Raskulinecz ile dördüncü stüdyo albümünü kaydetmeye başladı.[133] Grubun o zamanlar bir plak şirketi yoktu ve albüm Jerry Cantrell ve Sean Kinney tarafından finanse edildi.[3][136] Revolver Golden God Ödüllerinde Cantrell, grubun 18 Mart 2009'da kayıtlarını bitirdiğini ve albümü 1 Eylül'de yayımlayacaklarını söyledi.[137] Kayıt işlemi Cantrell'in 43. doğum gününde ve aynı zamanda William DuVall'ın oğlunun doğduğu gün tamamlandı.[137] Nisan 2009'da yeni Alice in Chains albümünün Virgin / EMI tarafından piyasaya sürülmesi,[138] grubun 20 yılı aşkın kariyerindeki ilk firma değişikliğiydi. 1988'de Alice in Chains'i yönetmeye başlayan Susan Silver, günümüzde halen grubu David Benveniste ve Velvet Hammer firması ile birlikte yönetiyor.[138]

11 Haziran 2009'da Blabbermouth.net, yeni albümün adı Black Gives Way to Blue olacağını ve resmi olarak 29 Eylül 2009'da yayınlanacağını bildirdi.[139] Albüm adı Amazon.com'da gruptan herhangi bir duyuru yapılmadan yayınlandı.[140] Ek olarak, Elton John'un Cantrell tarafından yazılan ve söylenen Layne Staley'e bir övgü olan albümle aynı adı taşıyan parçada piyano çaldığını açıklandı.[141] Albümde yeni vokalist ve ritm gitaristi William DuVall, şarkıların çoğunda ana vokalistliği Jerry Cantrell ile beraber paylaştı.[7][142][143]

30 Haziran 2009'da "A Looking in View" şarkısı iTunes ve Amazon[144] üzerinden satın alınmak üzere sunuldu ve sınırlı bir süre için resmi Alice in Chains web sitesinden Temmuz ayı başlarında ücretsiz olarak indirilebildi.[145] Albümün ilk radyo single'ı olmasa da ABD'deki Rock radyoları şarkıyı çalmaya başladı.[146] "A Looking in View" müzik videosu, 7 Temmuz 2009'da grubun resmi web sitesinde piyasaya sürüldü.[147] Şarkı, En İyi Hard Rock Performansı dalında Grammy Ödülü'ne aday gösterildi.[38] Ancak ödülü kazanamadı.

"Check My Brain" 14 Ağustos 2009'da albümün ilk resmi single'ı olarak radyolarda yayınlandı[148] ve 17 Ağustos 2009'da satışa sunuldu.[149] "Check My Brain" müzik videosu 14 Eylül 2009'da gösterime girdi.[150] Bu şarkı da En İyi Hard Rock Performansı dalında Grammy Ödülü'ne aday gösterildi ancak bu ödülü de kazanamadı[38]

Sean Kinney yeni albüm ve hayranların Staley'nin ölümünden sonra devam eden grupla ilgili karışık tepkileri hakkında şunları söyledi:

“ Bakın, ayağa kalkıp devam etmek büyük bir hamle. Bazı insanların Alice in Chains ile fikirleri, onun hakkındaki hisleri ve bağıntıları kuvvetlidir. Böyle bir bağlarının olması şaşırtıcı ama sanki başlarına gelmiş gibi davranıyorlar. Bu bize ve Layne'in ailesine oldu, onlara değil. Bu aslında bizim hayatlarımız. Eğer biz iyiysek, sen neden olamıyorsun? Bu bize oldu, bu sana olmadı. Ama bu albüm bununla ilgili değil, daha büyük evrensel bir nokta. Hepimiz öleceğiz, hepimiz birini kaybedeceğiz ve bu acıtıyor. Nasıl devam edersiniz? Bu kayıt devam ediyor ve canımızı yakıyor. Bu benim için bir zaferdir. Zaten kazandığımı hissediyorum. Bazen insanlar bize soruyor, "Layne bunu yaptığımız için kızmaz mıydı?" Onlara bunun tam tersi olacağını söylüyorum: Bunu yapmamız çok uzun sürdüğü için çok kızardı. Bunu para için yapmıyoruz; artık müzik işinde para yok. Jerry ve ben tüm albümü finanse ettik ve kendi paramızın çoğunu harcadık, çünkü buna inanıyoruz. Bunu yapmamın nedenlerinden biri, ışığın kapatıldığı bir şeye daha fazla ışık verilmesidir. „

Grubun Avrupa turnesine denk gelmesi için Alice in Chains bir sonraki single'ı "Your Decision"ı 16 Kasım 2009'da İngiltere'de ve 1 Aralık'ta ABD'de yayınladı.[151][152] Albümden son single "Lesson Learned" idi ve 22 Haziran 2010'da rock radyolarında yayınlandı.[153]

Black Gives to Blue, Billboard 200'de 5. sırada yer aldı.[154] 18 Mayıs 2010'da albüm ABD'de 500.000'den fazla kopya sattığı için RIAA[12] tarafından altın sertifika aldı[12][155] " Check My Brain " ve " Your Decision " single'lar Billboard Mainstream Rock'ta 1 numaraya ulaştı. "Lesson Learned" parçası 4. numaraya ulaştı.[30] "Check My Brain" aynı zamanda grubun Alternative Songs listesindeki[156] ve Hot Rock Songs listesindeki[157] ilk 1 numaralı şarkısıydı ve Billboard's Hot 100 listesinde de 92. sıraya yükseldi.[158]

Alice in Chains, Mastodon ve Deftones ile birlikte 2010 yılının sonlarında, üç grubun son albüm adlarının (Black Gives Way to Blue, Diamond Eyes ve Crack the Skye) bir karışımı olan Blackdiamondskye turnesinde Amerika Birleşik Devletleri ve Kanada'da turneye çıktı[159]

Mike Starr'ın ölümü

[değiştir | kaynağı değiştir]

8 Mart 2011'de Alice in Chains'in eski basçısı Mike Starr, Salt Lake City'deki evinde ölü bulundu. Polis Reuters'a Starr'ın evine 1:42'de çağrıldıklarını ve cesedini bulduklarını açıkladı. Starr 44 yaşında hayata veda etti. Daha sonra raporlar, Starr'ın oda arkadaşının onu ölü bulunmadan saatler önce metadon ve anksiyete ilaçlarını karıştırdığını gördüğünü söyledi. Daha sonraki raporlar, Starr'ın ölümünün doktoru tarafından kendisine yazılan iki farklı antidepresanla bağlantılı olabileceğini gösterdi.[160][161][162] Starr için 20 Mart 2011'de Seattle Center'daki Uluslararası Çeşmede halka açık bir anıt düzenlendi.[163] Jerry Cantrell ve Sean Kinney Starr için özel bir anma düzenledi.[164]

The Devil Put Dinosaurs Here dönemi (2011–2016)

[değiştir | kaynağı değiştir]

21 Mart 2011'de Alice in Chains, beşinci stüdyo albümü[165][166] üzerinde çalıştıklarını duyurdu ve hem Cantrell hem de Inez daha sonra kayıt sürecine başladıklarına dair açıklamalarda bulundular. Albümün 2012 yazında bitmesi ve 2012 sonunda veya 2013 başında piyasaya sürülmesi bekleniyordu. Alice in Chains, 2011 yılında albüm için yazarken, Cantrell'in sağ omzundan ameliyat olması yeni şarkıların kaydını geciktirdi. Cantrell, Mayıs 2012'de yayınlanan bir röportajda, "Beni bu duruma getiren şey, omuzlarımda bazı kemik çıkıntıları ve kıkırdak sorunları olmasıydı. Yaklaşık altı yıl önce diğer omuzda da aynı sorunu yaşamıştım, Bu yüzden ikisini de şimdi tedavi ettirdim. Gitar çalarken tekrarlayan hareketler yüzünden omuzlarım rahatsızlandı"[167] Cantrell ameliyattan sonra sekiz ay boyunca gitar çalamadı.[168] Cantrell evde kıyafetlerini toparlarken aklına bir melodi geldi ve telefonuna kaydetti.[169] Melodi daha sonra "Stone" şarkısı oldu.[170]

Alice in Chains, yaklaşık 10 aydır ilk konserini ve Cantrell'in omuz ameliyatından sonra 13 Ağustos 2011'de Oklahoma, Thackerville'deki Winstar Casino'da verdi.[171] Grup 2011'de Kanada'nın Rock on the Range festivalinde, Şili'nin Maquinaria festivalinde ve Brezilya'nın SWU festivalinde üç konser daha verdiler.[172]

Alice in Chains'in 2012'deki tek konseri, 31 Mayıs'ta Jerry Cantrell'i onurlandıran ve sekizincisi düzenlenen MusiCares MAP Fund Benefit Konserinde beş şarkılık bir akustik setti.[173]

4 Aralık 2012'de Cantrell yeni albümün tamamlandığını doğruladı.[174] İlk single, "Hollow", 18 Aralık'ta çevrimiçi olarak piyasaya çıktı. 3 Şubat 2013'te Alice in Chains, Facebook'ta yeni albüm adlarının HVLENTPSUSDAHIEEOEDTIURR harflerinin bir anagramı olacağını yayınladı.[175] Ertesi gün albümün adı The Devil Put Dinosaurs Here,[176] 28 Mayıs 2013 tarihinde piyasaya sürüldü,[177] Billboard 200'de 2 numaradan giriş yaptı.[44]

Albümü tanıtmak için Alice in Chains, AIC 23 adlı 11 dakikalık bir mini belgesel için Funny or Die ile bir araya geldi. Bu mini belgeselin yönetmenliğini Alan Poole McLard (W. Earl Brown) yaptı.

Grup, "Hollow", "Stone", "Voices", albümle aynı adı taşıyan parça ve "Phantom Limb" şarkıları için videolar yayınladı.[178] "Hollow"[179] ve "Stone", Billboard'un Mainstream Rock Tracks'inde 1 Numaraya ulaştı,[180] "Voices" 3. Sıraya ulaştı,[181] ve üç şarkıdan her biri 20 hafta listelerde kaldı.[30] The Devil Put Dinosaurs Here, 2014'te En İyi Tasarlanmış Albüm, dalında Grammy Ödülü'ne aday gösterildi.[182] Ancak grup bu ödülü de kazanamadı.

Alice in Chains, 2013 ve 2014 yıllarında ABD, Kanada ve Avrupa'da kapsamlı bir tura çıktı.[183][184][185] Mayıs 2013'te grup, New Jersey, Camden'de Soundgarden ile MMRBQ festivaline eşlik etti.[186] Eylül 2013'te Alice in Chains'in başka bir albüm yapıp yapmayacağı sorulan Cantrell, "Biraz zaman alacak. Sonuncusunu çıkardığımızdan bu yana [dört yıl] geçti.[187]

18 Ocak 2015'te Alice in Chains, Seattle Seahawks ve Green Bay Packers arasında Seattle'daki CenturyLink Field'da NFC Şampiyonası Maçının devre arası gösterisinde performans sergiledi.[188] Cantrell sıkı Seahawks hayranıdır ve sık sık oyunlarına katılır.[189] 2015 yılının Ağustos ayında, Basçı Mike Inez, grubun "yeni bir kayıt için riffler ürettiğini" ve "güzel ve yavaş ilerlediğini" söyledi.[190] Grup 2015 yazında[191] ve 2016 yazında, Not in This Lifetime'ın bir parçası olarak Guns N 'Roses için açılan seçkin şovlar da dahil olmak üzere turneye çıktı.[192] Grup 2016 turunu 8 Ekim 2016'da Reno, Nevada'daki Grand Sierra Resort and Casino'da verdikleri konserle tamamladı.[193]

Kasım 2016'da Alice in Chains, 2112 albümünün 40. yıl dönümünde Rush şarkısı "Tears"ı yorumladı.[194][195] Live Facelift, Record Store Day'in Kara Cuma etkinliğinin bir parçası olarak ilk kez 25 Kasım 2016'da plak olarak yayınlandı.[196] Albüm altı şarkı içeriyor ve sadece 5000 kopya basıldı.[197]

Rainer Fog dönemi (2017-günümüz)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Mike Inez, Ocak 2017'de verdiği bir röportajda grubun yeni bir albüm üzerinde çalışmaya başladığını belirtti.[198] Haziran 2017'de grubun, o ayın sonunda 2018'in başlarında geçici bir sürüm için yeni bir albüm kaydetmek üzere Seattle'daki Studio X'e (eski adıyla Bad Animals Studios) döneceği bildirildi. Oturumları, grubun son iki albümünün prodüktörlüğünü yapan Nick Raskulinecz yönetti.[199] Studio X, Alice in Chains'in 1995 yılında kendi adını taşıyan albümünü kaydettiği stüdyodur.[199] Grubun yeni albüm için albüm firması bulmakta zorlanması üzerine Bas gitarist Inez şu açıklamayı yaptı; "Bu yaklaşan albüm için kimle sözleşme yapacağımızı bilmiyoruz. Demek istediğim, Black Gives Way to Blue'yu da kendi başımıza finanse ettik, bu yüzden bu şeyler için fazla endişelenmiyoruz. Sadece onu [dünya çapında dağıtım yapan] önemli bir firmayla çıkarmalıyız. "[199]

Grup, altıncı stüdyo albümlerini 12 Haziran 2017'de kaydetmeye başladı.[200] Jerry Cantrell, 11 Nisan 2018'de Guitar World ile yaptığı röportajda albümün dört stüdyoda kaydedildiğini söyledi. Seattle'daki Studio X'te kayıt yaptıktan sonra grup, Nick Raskulinecz'in ev stüdyosunda vokal kaydetmek ve gitar çalmak için Nashville'e gitti. Ancak Cantrell, Sammy Hagar'ın doğum günü için Cabo'ya yaptığı gezide hastalandıktan sonra birkaç hafta beklenmedik bir ara vermek zorunda kaldı. Cantrell, grubun mühendisi Paul Figueroa'nın evine gelip birçok vokal ve solosunu orada kaydettirdi. Grup albümü Los Angeles'taki Henson Recording Studios'ta kaydetmeyi bitirdi. Cantrell ayrıca albümün "muhtemelen bu yaz bir ara" çıkmasını beklediğini söyledi.[201]

Rock and Roll Hall of Fame Induction Ceremony basın odasında 14 Nisan 2018'de Cantrell, Alice in Chains'in BMG ile yeni sözleşme imzaladığını ve yeni albümlerini mikslemeyi bitirdiklerini açıkladı.[202]

Alice in Chains, 2017'de canlı performans sergilemedi.[203] Grup, Ekim 2016'dan[193] bu yana ilk konserini 28 Nisan 2018'de Boston'daki House of Blues'da verdi.[204] Mayıs 2018'de Alice in Chains, Carolina Rebellion,[205] Lunatic Luau,[206] Pointfest,[207] Northern Invasion,[208] Philadelphia'daki WMMR BBQ festivali[209] ve Rock on the Range festivallerinde boy gösterdi. Columbus, Ohio'da 18 Mayıs 2018'de Chris Cornell'e ölümünün birinci yıldönümünde, sırasıyla " Hunted Down " ve " Boot Camp " adlı iki Soundgarden şarkısından oluşan bir saygı duruşunda bulundular. Gösterinin sonunda, sahnedeki ışıklar Chris Cornell için "CC" ve Soundgarden için "SG" yazdı.[210][211] Grup, Avrupa turnelerine Haziran 2018'de başladı[212] ve Ozzy Osbourne ve Helloween ile birlikte Norveç'teki Tons Of Rock Festivali'ne eşilik etti.[213]

Grup 3 Mayıs 2018'de Spotify, Amazon ve iTunes aracılığıyla " The One You Know " adlı yeni bir single yayınladı.[214] "Adam Mason" tarafından yönetilen bir müzik videosu aynı gün YouTube'da yayınlandı.[214][215] "The One You Know", Billboard'un Mainstream Rock listesinde 9. sıraya kadar yükseldi.[30]

7 Mayıs 2018'de Trunk Nation'da Eddie Trunk ile yaptığı röportajda Jerry Cantrell, yeni albümün Ağustos 2018 sonunda çıkacağını söyledi.[216] grup ayrıca yapımcı yönetmen Adam Mason ile de konuştuklarını açıkladı. Karanlık bir bilim filmi, iki ayrı sanat eseri yapmak ve belki onları bir araya getirmekle ilgili ve "The One You Know" için müzik videosunun Mason'un filmiyle grubun müzik videolarını birlikte kalıplamanın ilk bölümü olduğunu açıkladı.[216]

İkinci single, " So Far Under ", 27 Haziran 2018'de Alice in Chains'in YouTube kanalında ve müzik platformlarında yayınlandı.[217] Albümün adının Rainier Fog olacağı ve çıkış tarihi 24 Ağustos 2018 olarak planlanacağı da duyuruldu.[217] Albümün çizimleri ve şarkı listesi de aynı gün ortaya çıktı.[218] Jerry Cantrell Rolling Stone'a, Rainier Fog'un Seattle'daki Mount Rainier'dan ilham aldığını ve başlık parçasının Seattle müzik sahnesine bir övgü olduğunu söyledi. "Albümle aynı adı taşıyan bu şarkıda hepsine saygı duruşunda bulunduk: Nereden geldiğimiz, kim olduğumuz, tüm zaferler, tüm trajediler, hayatlarımızı konu alıyor."[219]

Albümün üçüncü single'ı " Never Fade " 10 Ağustos 2018'de dijital ve akış hizmetleri aracılığıyla yayınlandı.[220] Şarkı, William DuVall'ın büyükannesi, Chris Cornell ve Alice in Chains'in orijinal şarkıcısı Layne Staley'e adanmış bir övgüdür.[221][222] "Never Fade" Billboard'un Mainstream Rock listesinde 10. sıraya kadar yükseldi.[30] Adam Mason tarafından yönetilen bir müzik videosu 1 Kasım 2018'de yayınlandı.[223]

Haziran 2018'de William DuVall, İsveç web sitesi Rocksverige ile yaptığı röportajda, "The One You Know" müzik videosunun grubun Rainier Fog albümünden on şarkının tamamı için görseller olmasını umduğu ilk bölüm olduğunu söyledi. bunun yanı sıra yönetmen Adam Mason'ın çektiği filme eşlik edecek bir parça olacak.[224]

20 Ağustos 2018'de Seattle Mariners beyzbol takımı, Seattle'daki Safeco Field'da Rainier Fog'u tanıtmak için özel bir "Alice in Chains Gecesi" düzenledi ve takım taraftarlara Safeco Field teras kulüp bileti içeren bir paket sundu. Karşılaşma başlamadan önce Alice in Chains Tişörtü ve bir Rainier Fog CD'si dağıltıldı.

Albümün lansmanını kutlamak için 21 Ağustos 2018'de Alice in Chains, Seattle'daki Space Needle'ın tepesinde bir akustik set seslendirdi ve "Fly" şarkısını piyasaya sürdü.[225] Alice in Chains, dünyanın 500 fit yüksekliğindeki ilk ve tek döner cam zemini olan Space Needle'ın yeni "Loupe" cam zemininde performans sergileyen ilk gruptur.[226] Konser, SiriusXM abonelerine özeldi.[225] SiriusXM, konseri 31 Ağustos 2018'de Lithium kanalında yayınladı.[227]

22 Ağustos 2018'de Alice in Chains, grubun 24 Ağustos'ta Seattle'da gerçekleştireceği gizli bir konsere erişmek için hayranlarını bir Çöpçü avına gönderdi. Rainier Fog'un on imzalı CD kopyası, gösteriye bir bilet olarak şehrin etrafında saklandı ve grup, hayranlardan 10 gizli yerle ilgili ayrıntılar için Instagram hikâyelerine göz kulak olmalarını istedi. Grup, 10 albümün tamamı bulunduğunda, gizli gösterinin rock kulübü The Crocodile'da olacağını ve ertesi gün aynı mekanda bir pop-up etkinliğinde albümlerinin satın alınmasıyla sınırlı sayıda bilet alabileceğini açıkladı.[228] Her bir albüm parçasının önizleme klipleri grubun Instagram'ında yayınlandı.[228]

Grup ayrıca albümün çıkışını 23 ve 24 Ağustos'ta Seattle'daki The Crocodile'da bir pop-up müze enstalasyonu ile sundu. Müzede nadir Alice in Chains fotoğrafları, sınırlı sayıda üretilen ürünler ve grubun 30 yılı aşkın kariyerini sergileyen hatıralar yer aldı.[229]

Rainier Fog, Billboard 200 listesine 12 numaradan giriş yaptı ve ilk haftasında 31.000 kopya (geleneksel albüm satışlarında 29.000) sattı. Albüm ayrıca Billboard'un En İyi Rock Albümleri, Alternatif Albümleri ve Hard Rock Albümleri listelerinde 3 numarada yer aldı.[11] Rainier Fog, Alice in Chains'in Birleşik Krallık'taki ilk 10'u oldu ve 9 numaraya[230] girerek İngiltere'nin Rock & Metal Albümleri listesinde zirveye ulaştı.[231] Albüm, En İyi Rock Albümü Grammy Ödülü'ne aday gösterildi.[232] Ancak bu adaylıkta da ödül kazanamadı.

13 Aralık 2018'de, "Rainier Fog" adlı şarkının yer aldığı Black Antenna filminin teaserı, davulcu Sean Kinney'in belirttiği Alice in Chains'in resmi YouTube kanalında yayınlandı; "Albümlerimizden birindeki her şarkı için video oluşturma fikrini hep oynadık. Bunu sadece Rainier Fog için yapmadık, tamamen kontrolden çıktı ve lanet olası bir film yaptık. Videolarda görülebilecek her şey, filmin tamamının vizyona girmesi için Black Antenna'dan görüntüler olacak. . "[233] "Rainier Fog" 26 Şubat 2019'da single olarak yayınlandı.[234] Black Antenna'nın resmi fragmanı 28 Şubat 2019'da Alice In Chains'in YouTube Kanalında yayınlandı.[235] 90 dakikalık bir filmin yanı sıra, albümdeki her parçaya odaklanan 10 bölümlük bir web dizisi de yayınlanacak. Sırasıyla "The One You Know" ve "Rainier Fog" 1. ve 2. bölümler 7 Mart 2019'da yayınlandı.[236] Onuncu ve son bölüm "All I Am" 17 Temmuz 2019'da yayınlandı.[237] "Rainier Fog" un resmi müzik videosu 15 Mayıs 2019'da YouTube'da yayınlandı ve Alice in Chains ile grubun 2013 model maket belgeseli AIC 23'ün de yönetmenliğini yapan Peter Darley Miller tarafından yönetildi.[238]

Müzikal tarz

[değiştir | kaynağı değiştir]

Alice in Chains ana akım medya tarafından grunge olarak etiketlenmiş olsa da,[84][239] Jerry Cantrell grubu öncelikle heavy metal olarak tanımlıyor. 1996'da Guitar World'e "Biz çok farklı şeyleriz. Karışımın ne olduğunu tam olarak bilmiyorum ama kesinlikle metal, blues, rock and roll, belki biraz punk var. Metal kısım asla ayrılmayacak ve asla gitmesini istemiyorum "[240] Edmonton Journal, grubun tarzını şöyle nitelendirdi; "Seattle'da yaşamak ve çalmak onlara grunge etiketini vermiş olabilir, ancak her zaman özünde bir klasik metal grubu oldular."[241]

Kariyerleri boyunca grubun sesi de alternatif metal olarak tanımlandı,[84][242] sludge metal,[243] doom metal,[244] drone rock,[245] hard rock,[84] ve alternatif rock[84] türleri de grup için uygun görülen türlerdir. Cantrell, grubun medya tarafından sürekli olarak sınıflandırılmasına ilişkin olarak, "İlk çıktığımızda metaldik. Sonra alternatif metal olarak adlandırılmaya başladık. Sonra grunge çıktı. Sonra biz hard rock olduk. Ve şimdi, bunu tekrar yapmaya başladığımızdan beri, bizi bu şekilde listelediklerini gördüm. Geçen gün yerleşimi kontrol etmek ve ne olduğunu görmek için bir HMV'ye girdim ve bizi tekrar metal bölüme indirdiler. Başladığımız yere geri dönelim! "[246] Davulcu Sean Kinney, 2013 röportajında grunge etiketini reddediyor: "Demek istediğim, biz çıkmadan önce grunge yoktu, o kelimeyi icat etmemişlerdi. Onlar grunge kelimesini icat etmeden önce, alternatif rock ve alternatif metal ve metal ve rock idik ve ne olursa olsun umurumuzda değildik, bir rock and roll grubuyduk! . "[247] Mike Inez'e göre, onlar her zaman Seattle sahnesinin metal üvey çocuklarıydı.[248]

Grup, büyük ölçüde İngiliz metal müziğinden etkilenmiştir; 2018'de Jerry Cantrell, Black Sabbath gitaristi Tony Iommi'yi "en büyük" ilhamlarından biri olarak ilan ederken[249] Layne Staley, "ilk etkilerini" Black Sabbath ve Deep Purple olarak adlandırdı.[246] Cantrell, İngiliz rock şarkıcısı Elton John'u "müzisyen olmayı istememi sağlayan sanatçı" olarak değerlendirdi.[249] Ek olarak, Alice in Chains üyeleri, AC / DC, The Beatles, David Bowie, Miles Davis, Hanoi Rocks, Heart, Jimi Hendrix, King's X, Kiss, Led Zeppelin, Pink Floyd, Queensrÿche, the Rolling Stones, Scorpions, Rush, Soundgarden, U2, UFO, Van Halen,[250] ve ZZ Top grupları etkilendikleri gruplar olarak belirttiler.[249]

AllMusic'ten Stephen Thomas Erlewine'e göre, Alice in Chains'in sesi " Black Sabbath tarzı riffiler ve alışılmadık bir vokal stiline" sahip.[84] Grup, Erlewine tarafından "metal hayranları için yeterince sert, ancak karanlık konuları ve serseri atakları onları Seattle merkezli grunge gruplarının ön saflarına yerleştirdi" olarak tanımladı.[84] Grubun yayınladığı üç albümde akustik müzik yer alıyor ve grup başlangıçta bu sürümleri ayrı tutarken, Alice in Chains'in kendi adını taşıyan albümü, "öğütülmüş hard rock'ı ince dokulu akustik sayılarla dengeleyen kasvetli, nihilist bir ses" stilli sundu.[84]

Alice in Chains, aynı zamanda Staley (veya DuVall) ve Cantrell'in, örtüşen pasajları, çift vokalleri ve ticari marka armonilerini içeren benzersiz vokal armonileriyle de dikkat çekiyor.[84] Cantrell, ona kendi şarkılarını söylemesi için kendine güven verenin Staley olduğunu söyledi.[3] Alyssa Burrows, grubun kendine özgü sesinin "Staley'nin vokal tarzından ve kişisel mücadeleler ve bağımlılıkla ilgili şarkı sözlerinden geldiğini" söyledi.[251] Staley'in şarkıları genellikle uyuşturucu kullanımı, depresyon ve intihar gibi temalarla[84] "karanlık" olarak kabul edilirken[47] Cantrell'in sözleri genellikle kişisel ilişkilerle ilgilidir.

Müzik dünyasına etkileri

[değiştir | kaynağı değiştir]

Alice in Chains, Amerika Birleşik Devletleri'nde 14 milyon ve dünya çapında 30 milyondan fazla kayıt sattı, İki adet bir numaraya tırmanan albüme sahipler.11 defa Grammy ödüllerine aday gösterildiler.[38][182]  Grup, VH1'in Hard Rock'ın En Büyük 100 Sanatçısı listesinde 34. sırada yer aldı.[252] Alice in Chains, Hit Parader[253] tarafından tüm zamanların en büyük 27. heavy metal grubu ve vokalist Layne Staley ise 15. en büyük canlı performans vokali seçildi.[254] Grubun ikinci albümü Dirt, 2008'de Close-Up dergisi tarafından son yirmi yılın en iyi 5. albümü seçildi.[255]

Ekim 2008'de Guitar World, Jerry Cantrell'in "Man In The Box" daki solusunu "En İyi 100 Gitar Solosu" listesinde 77. sırada yer verdi.[256] Ağustos 2009'da Alice in Chains, ikonik bir ödül olan Kerrang'ı kazandı.[257]

Kasım 2011'de Jar of Flies, Guitar World dergisinin 1994'ün ilk on gitar albümü listesinde dördüncü sırada yer aldı.[258]

Pantera ve Damageplan gitaristi Dimebag Darrell, 1995 yılında Guitar International'a verdiği bir röportajda Jerry Cantrell'in gitardaki marifetine olan hayranlığını ifade etmiş ve "Jerry Cantrell'in Dirt albümündeki riffleri beş milyon nota çalan gitaristlerden daha hissli görmüştür.[259]

Metallica, Alice in Chains'i 2008'de yayımladıkları Death Magnetic için büyük bir ilham kaynağı olarak göstererek her zaman grupla turneye çıkmak istediklerini söyledi.

Ozzy Osbourne, Facelift'i "10 Favori Metal Albüm" listesinde 9 numaraya yerleştirdi.[260]

Sokak müzisyeni Wesley Willis, 1996 tarihli Feel The Power albümünde "Alice in Chains" adlında bir şarkı yazdı.[261][262]

The Smashing Pumpkins vokali Billy Corgan, 2007 albümü Zeitgeist'ten "Bleeding The Orchid" adlı şarkının armonilerde Alice in Chains'e bir saygı duruşu olduğunu ve dolaylı olarak Layne Staley'in ölümünden ilham aldığını açıkladı.[263][264]

Elton John, Alice in Chains ve Jerry Cantrell'in büyük bir hayranı olduğunu belirtti.[3][265]

Godsmack vokalisti ve kurucusu Sully Erna da Layne Staley'i birincil etkisi olarak gösterdi.[266][267] Godsmack adını Dirt albümündeki Alice in Chains şarkısı "God Smack" dan almıştır.[268][269][270]  Godsmack'in Love Hate Sex Pain parçası Alice in Chains'in Love Hate Love parçasından esinlemedir. Godsmack'in logosu Alice in Chains'in logosundan esinlemedir.

Staind, Alice in Chains'in 1996-2006 derlemesinde yer alan "Nutshell" şarkısını canlı olarak seslendirdi ve ayrıca 14 Shades of Gray albümünde Staley'e adanmış "Layne" adlı bir şarkı yazdı.[271]

Three Days Grace Live at Pallace DVD'sinde "Rooster" ın bir cover'ını yorumladı.

Alice in Chains'den etkilendiklerini açıklayan gruplar şunlardır; Korn,[272] Creed,[273] Nickelback,[273] Taproot,[274] Stone Sour,[275] Puddle of Mudd,[273] Queens of the Stone Age,[276] Rains,[277] Theory of a Deadman,[278] A Pale Horse Named Death,[279] Smile Empty Soul,[280] Avenged Sevenfold,[281] Seether,[282][283] Incubus,[284] Hoobastank,[285] Mudvayne,[286] 10 Years,[287] Breaking Benjamin,[288] Days of the New,[273] Dallas Green,[289] ve Tantric.[47]

2009'da İsveçli melodik death metal grubu In Flames'ten Anders Fridén, Layne Staley'i grubun sonraki albümlerinde vokalleri için bir ilham kaynağı olarak gösterdi.[290]

Grup, müzisyen arkadaşlarının yanı sıra eleştirmenlerden de övgü aldı ve AllMusic'ten Steve Huey, 1999'daki Nothing Safe derlemesini inceledikten sonra onları "90'ların en iyi metal gruplarından biri" olarak nitelendirdi.[291]

Vitamin String Quartet, 2009 yılında grubun en popüler 12 şarkısının viyola, keman ve çello üzerine enstrümantal versiyonlarını içeren The String Quartet Tribute to Alice in Chains albümünü çıkardı.[292][293]

Ağustos 2015'te gazeteci David de Sola, Alice in Chains: The Untold Story biyografisini yayınladı.[294] 2014-2017 dönemini kapsayan güncellenmiş bir sürüm Kasım 2018'de yayınlandı.[295] Ne grubun ne de yönetiminin kitapla herhangi bir ilgisi yoktu. Bunun yerine doğrudan gruba bağlı kaynaklarla röportaj yapıldı.[296]

Haziran 2017'de Metal Injection, Alice in Chains'i "10 En Ağır Grunge Grubu" listesinde 1 numaraya yerleştirdi.[297]

" I Stay Away " müzik videosunda kullanılan grup üyelerinin kilim bebekleri Cleveland, Ohio'daki Rock and Roll Hall of Fame müzesinde sergileniyor.[298][299]

Rock and Roll Hall of Fame müzesinde sergilenen Alice in Chains'in kilasyon bebekleri.

Üyeler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Günümüz grup elemanları

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Jerry Cantrell - gitar, vokal

Jerry Cantrell'in Elektro gitarla ilk tanışması 17 yaşındayken olmuştur. Daha önce birçok grup ile çalışan Cantrell bir gün Layne ile tanışıp onu grubuna davet etmiştir. Böylece grubun kurucularından olmuştur.[300] 2 tane solo albümü olan Jerry Cantrell hem solo hem de yeni kadrosuyla Alice in Chains le çalışmaktadır.

  • Mike Inez - bas gitar

Michael "Mike" Inez, gruba Mike Starr yerine Ozzy Osburne'nin grubundan getirilmiştir. Ozzy'nin No More Tears (1991), Live and Loud (1993) albumlerinden bulunmuştur. Alice in Chains'in Jar of Flies (1994), Alice in Chains (1995), Unplugged (1996), Nothing Safe: Best of the Box (1999), Music Bank (1999), Live (2000) albümlerinde bulunmuştur.[301]

  • Sean Kinney - davul

Grubun davulcusudur. Şu an hâlâ grupta yer almaktadır.[302]

  • William DuVall - Lead Vokal

Grubun Layne'den sonraki solistidir. 2009'da çıkarılan "Black Gives Way to Blue" ve 2013 çıkışlı "The Devil Put Dinasours Here" albümlerinde vokal-ritim gitarla gruptaki değişimi fark ettirmiştir. Alice in Chains'den önce bazı Punk gruplarında çalmıştır.[303]

Eski grup elemanları

[değiştir | kaynağı değiştir]

Alice in Chains grubunun solisti idi.[304] Kendisiyle aynı yıl doğan Kurt Cobain gibi Staley de uyuşturucu bağımlısı idi. 20 Nisan 2002'de Seattle'daki evinde cesedi tanınmayacak halde bulundu.[305] Kimliği yapılan otopsi sonucunda ortaya çıkarıldı ve ölüm nedeni aşırı doz uyuşturucu olarak açıklandı. Alice in Chains dışında başka yan projelerde de çalıştı.

Alice in Chains grubunun ilk bas gitaristidir. Grupta 1987 yılından 1993 yılına kadar bas gitar çalmıştır.[306][307] Spector NS-2 bas gitar'a ekipmanını kullanmaktadır.

Üye Değişim Çizelgesi

[değiştir | kaynağı değiştir]

Diskografi

[değiştir | kaynağı değiştir]

Stüdyo Albümleri

[değiştir | kaynağı değiştir]
Yıl Albüm Adı Şirket Prodüktör Satış
21 Ağustos 1990 Facelift Columbia Records Dave Jerden 2 milyon
29 Eylül 1992 Dirt Columbia Records Dave Jerden 5 milyon
7 Kasım 1995 Alice in Chains Columbia Records Toby Wright 3 milyon
29 Eylül 2009 Black Gives Way to Blue Virgin/EMI Nick Raskulinecz 1 milyon
28 Mayıs 2013 The Devil Put Dinosaurs Here Capitol Nick Raskulinecz Veri Yok
24 Ağustos 2018 Rainier Fog BMG Nick Raskulinecz Veri Yok

EP Albümleri

[değiştir | kaynağı değiştir]
Yıl Albüm Adı Şirket Prodüktör Satış
Temmuz 1990 We Die Young Columbia Records Dave Jerden Veri Yok
4 Şubat 1992 SAP Columbia Records Rick Parashar 500 bin
25 Ocak 1994 Jar of Flies Columbia Records Jerry Cantrell, Layne Staley, Sean Kinney 4 Milyon

Canlı Performans Albümleri

[değiştir | kaynağı değiştir]
Yıl Albüm Adı Şirket Satış
30 Temmuz 1996 MTV Unplugged Columbia Records 1.1 milyon
5 Aralık 2000 Live Columbia Records Veri Yok
25 Kasım 2016 Live Facelift Sony Legacy 50 Bin

Derleme Albümleri

[değiştir | kaynağı değiştir]
Yıl Albüm Adı Şirket Satış
1994 Jar of Flies/Sap Columbia Records Veri Yok
29 Haziran 1999 Nothing Safe: Best of the Box Columbia Records 1 milyon
26 Ekim 1999 Music Bank Columbia Records 50 bin
24 Temmuz 2001 Greatest Hits Columbia Records 500 bin
5 Eylül 2006 The Essential Alice in Chains Columbia Records Veri Yok

Albüm Tanıtım Belgeselleri

[değiştir | kaynağı değiştir]
Yıl Belgesel Adı Şirket İçerik
12 Aralık 1995 The Nona Tapes Columbia Records Alice in Chains - 1995 Albümünün Tanıtımı
3 Nisan 2013 Alice in Chains: AIC 23 Funny or Die The Devil Put Dinosaurs Here Albümünün Tanıtımı

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ a b c d e f g h "Interview Alice In Chains - Jerry Cantrell and Sean Kinney about Layne Staley". YouTube. 12 Ocak 2010. 7 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Temmuz 2017. 
  2. ^ a b c d "Alice in Chains: Through the Looking Glass". Rolling Stone. 26 Kasım 1992. 28 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Temmuz 2017. 
  3. ^ a b c d e f "Interview: Jerry Cantrell Discusses Alice in Chain's 2009 Comeback, 'Black Gives Way to Blue'". Guitar World. 10 Ocak 2013. 2 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Temmuz 2017. 
  4. ^ a b "2006 band bio – Aliceinchains.com". Aliceinchains.com. 19 Temmuz 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2007. 
  5. ^ "Jerry Cantrell explains who is Alice and why is she in Chains". YouTube. 13 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Kasım 2017. 
  6. ^ a b "Jerry Cantrell Recalls How Alice in Chains Developed Their Twin-Vocal Sound". Diffuser.fm. 25 Nisan 2017. 26 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Temmuz 2017. 
  7. ^ a b c "Alice in Chains – Black Gives Way to Blue". Consequence of Sound. 29 Eylül 2009. 13 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Temmuz 2017. 
  8. ^ a b "Rock solid: Alice in Chains continues to pack a punch". The Morning Call. 15 Ağustos 2015. 1 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Temmuz 2017. 
  9. ^ "How Alice in Chains Found the Most Memorable Voice in Grunge". The Atlantic. 5 Nisan 2012. 9 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Temmuz 2017. 
  10. ^ "It's 'Too Early' To Talk About New Music From ALICE IN CHAINS, Says WILLIAM DUVALL". Blabbermouth (İngilizce). 23 Haziran 2016. 11 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Ağustos 2017. 
  11. ^ a b "US: Alice In Chains debut atop US charts with new album". BMG.com. 4 Eylül 2018. 4 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  12. ^ a b c d e f g h "American album certifications – Alice in Chains". RIAA. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Kasım 2017. 
  13. ^ a b de Sola, David (5 Nisan 2012). "How Alice in Chains Found the Most Memorable Voice in Grunge". The Atlantic. 9 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2012. 
  14. ^ Grunge is Dead. The Oral History of Seattle Rock Music. Toronto: ECW Press. 2009. ss. 210-1. ISBN 978-1-55490-347-4. 30 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  15. ^ a b Grunge is Dead. The Oral History of Seattle Rock Music. Toronto: ECW Press. 2009. ss. 211-212. ISBN 978-1-55490-347-4. 30 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  16. ^ Everybody Loves Our Town: A History of Grunge. Londra: Faber & Faber. 2011. s. 166. ISBN 9780571249862. 30 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  17. ^ Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books. 4 Ağustos 2015. s. 66. ISBN 978-1250048073. 
  18. ^ a b c "Layne Staley Interview Alice in Chains 1996 part 1 of 2". 13 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Temmuz 2017. 
  19. ^ "Intimate interview with Alice in Chains". 4 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017. 
  20. ^ a b c d e f Wiederhorn, Jon (8 Şubat 1996). "To Hell and Back". Rolling Stone. 28 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mart 2012. 
  21. ^ "Diamond Lie Press Kit". 3 Mart 2001 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Temmuz 2017. 
  22. ^ YouTube'da Interview Alice In Chains - Jerry Cantrell and Sean Kinney (part 2).
  23. ^ a b c d e Music Bank (Medya notları). Columbia Records. 1999. 69580. 
  24. ^ a b Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books. 4 Ağustos 2015. s. 79. ISBN 978-1250048073. 4 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  25. ^ "Sweet Alice". Metal-archives.com. 18 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ağustos 2011. 
  26. ^ a b "Discography – Dirt". Aliceinchains.com. 3 Temmuz 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Şubat 2008. 
  27. ^ a b Moses, Michael (Eylül 1991). "Alice in Chains: Who is Alice and Why is She in Chains?". Rockbeat Magazine. 
  28. ^ "Alice in Chains "Facelift" Chart History". Billboard. 14 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2018. 
  29. ^ a b c d e f "Alice in Chains Chart History - Mainstream Rock". Billboard. 8 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ekim 2018. 
  30. ^ a b c d e f Gill, Chris (Eylül 1999). "Dirt". Guitar World. 30 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Eylül 2012. 
  31. ^ "Facelift". Allmusic. Rovi Corporation. Erişim tarihi: 1 Ocak 2008. 
  32. ^ "Recording Industry Association of America". RIAA. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Aralık 2017. 
  33. ^ "How Alice in Chains Bridged Rock Eras With 'Facelift'". Ultimate Classic Rock. 21 Ağustos 2015. 16 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Aralık 2017. 
  34. ^ a b c d e f g "Alice In Chains Timeline". SonyMusic.com. 7 Ekim 1999 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Nisan 2018. 
  35. ^ "Alice in Chains - Live Facelift". AllMusic. 3 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Aralık 2017. 
  36. ^ "Alice in Chains Guitarist Discusses 1990 Clash of the Titans tour, Touring With Ozzy". Blabbermouth. 7 Ekim 2007. 8 Ocak 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Şubat 2008. 
  37. ^ a b c d e "Alice In Chains - Artist". Grammy.com. 26 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Aralık 2018. 
  38. ^ "SAP CD". Warner Music. 2 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ağustos 2018. 
  39. ^ a b Alice in Chains - SAP (Medya notları). Columbia Records. 1992. 
  40. ^ Right Turn (Medya notları). Columbia Records. 1992. Buttnugget publishing/Jack Lord Music 67059. 
  41. ^ "Singles – Soundtracks and music scores". Aliceinchains.com. 25 Kasım 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Aralık 2007. 
  42. ^ "1993 MTV Video Music Awards". Rockonthenet.com. 7 Aralık 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Aralık 2007. 
  43. ^ a b "Alice in Chains Chart History – Billboard 200". Billboard. 7 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Kasım 2017. 
  44. ^ Turman, Katherine (Şubat 1993). "Digging Dirt". RIP Magazine. 
  45. ^ "Dirt". Allmusic. Rovi Corporation. Erişim tarihi: 1 Ocak 2008. 
  46. ^ a b c d "Remembering Layne Staley: The Other Great Seattle Musician To Die On April 5". VH1. 6 Nisan 2004. 26 Haziran 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Aralık 2007. 
  47. ^ "20 Years Later: Looking Back At Alice In Chains' 1993 European Tour And Mike Inez Replacing Mike Starr". Alternative Nation. 22 Ocak 2013. 7 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017. 
  48. ^ "Mike Starr explains why he left Alice in Chains - 1993 Interview with MTV Brazil". 17 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Kasım 2017. 
  49. ^ a b c "Alice In Chains Bassist Mike Starr Dies At 44". Rolling Stone. 9 Mart 2011. 13 Mart 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017. 
  50. ^ Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books. 4 Ağustos 2015. ss. 191-194. ISBN 978-1250048073. 
  51. ^ "Jerry Cantrell & Mike Inez of Alice in Chains Join The RE Show in Studio - 8/14/17". YouTube. 14 Ağustos 2017. 28 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2018. 
  52. ^ a b c d Everybody Loves Our Town: A History of Grunge. Faber & Faber. 2011. s. 400. ISBN 9780571249862. 
  53. ^ "Last Action Hero – Soundtracks and music scores". Aliceinchains.com. 8 Mart 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Kasım 2007. 
  54. ^ "20 years of Lollapalooza". Billboard. Prometheus Global Media. 7 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Kasım 2012. 
  55. ^ Andrews, Rob (Ağustos 1994). "A Step Beyond Layne's World". Hit Parader. 
  56. ^ "Jar of Flies – Discography". Aliceinchains.com. 8 Aralık 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Aralık 2007. 
  57. ^ "Jar of Flies". Rolling Stone. 24 Mart 1994. 24 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mart 2012. 
  58. ^ "American album certifications – Alice in Chains – Jar of Flies". Recording Industry Association of America. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Temmuz 2017. 
  59. ^ "Ask Billboard: Alice In Chains, Anthony Hamilton, Jay-Z". Billboard. 10 Ekim 2008. 12 Eylül 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Temmuz 2017. 
  60. ^ "The 37th Grammy Nominations". Los Angeles Times. 6 Ocak 1995. 25 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Haziran 2018. 
  61. ^ a b c "Layne Staley Found Dead". Rolling Stone. 22 Nisan 2002. 28 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mart 2012. 
  62. ^ "Atlantic, EMI Pub Weave New 'Tapestry'; Alice In Chains Cancels Summer Tour". Billboard. 30 Temmuz 1994. 26 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Kasım 2017. 
  63. ^ Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books. 4 Ağustos 2015. s. 212. ISBN 978-1250048073. 
  64. ^ "Hearing From Alice After Quiet Year, Alice In Chains Hammers Out New Album With The Hard And Heavy Sound Fans Will Appreciate". The Spokesman-Review. 22 Kasım 1995. 22 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Kasım 2017. 
  65. ^ "Metallica makes fun of Layne Staley and gets owned!". YouTube. 8 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  66. ^ a b "Meldrum Working With Producer Toby Wright". Blabbermouth. 26 Nisan 2006. 23 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Aralık 2007. 
  67. ^ "Why October 6th Matters in Rock History". iHeartRadio. 7 Ekim 2016. 23 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Aralık 2017. 
  68. ^ Wiederhorn, Jon (30 Kasım 1995). "Alice in Chains: Alice in Chains review". Rolling Stone. 24 Ekim 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ocak 2008. 
  69. ^ "Alice In Chains - The Nona Tapes". YouTube. 27 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  70. ^ Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books. 4 Ağustos 2015. ss. 234, 235, 236. ISBN 978-1250048073. 
  71. ^ "Clerks – Soundtracks and movie scores". Aliceinchains.com. 16 Kasım 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Aralık 2007. 
  72. ^ "Malice in Chains?". Rolling Stone. 4 Eylül 1998. 24 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Nisan 2012. 
  73. ^ a b c Perota, Joe (Director) (15 Nisan 1996). Unplugged – Alice in Chains (Television production). New York City: MTV. 17 Şubat 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  74. ^ "Alice in Chains Concert Chronology: MTV Unplugged Session". John Bacus. 11 Aralık 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Aralık 2007. 
  75. ^ "Alice in Chains Unplugged Chart History". Billboard. 5 Şubat 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2018. 
  76. ^ "Alice in Chains Concert Setlist at Saturday Night Special, Los Angeles on April 20, 1996". setlist.fm. 4 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2018. 
  77. ^ "Alice in Chains, "Again"/"We Die Young" ('Letterman,' 1996)". Rolling Stone. 5 Nisan 2017. 7 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2018. 
  78. ^ "Alice in Chains Concert Setlist at Late Show With David Letterman, New York on May 10, 1996". setlist.fm. 4 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2018. 
  79. ^ "Alice in Chains – Sold Out". Hampton Beach Casino Ballroom. 30 Kasım 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Kasım 2007. 
  80. ^ "The Story of Alice in Chains' Last Show With Layne Staley". Diffuser.fm. 4 Temmuz 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2018. 
  81. ^ Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books. 4 Ağustos 2015. s. 246. ISBN 978-1250048073. 4 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  82. ^ "Setting the Alice in Chains Record Straight". 16 Aralık 2011. 4 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Nisan 2018. 
  83. ^ a b c d e f g h i j "Alice in Chains - Music Biography, Credits and Discography". Allmusic. Rovi Corporation. 2 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Eylül 2012. 
  84. ^ "Garage Inc". Metallica.com. 31 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  85. ^ "Degradation Trip: An interview with Jerry Cantrell". PopMatters. 26 Aralık 2002. 24 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Kasım 2017. 
  86. ^ "Alice in Chains.com – Discography". Aliceinchains.com. 28 Haziran 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Aralık 2007. 
  87. ^ Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books. 4 Ağustos 2015. ss. 277-279. ISBN 978-1250048073. 
  88. ^ "Rockers Team Up in Spys4Darwin". ABC News. 31 Mayıs 2001. 9 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Nisan 2018. 
  89. ^ "Zakk Wylde Taps AIC's Inez For Ozzfest". MTV News. 14 Haziran 2001. 25 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  90. ^ "Former OZZY/ALICE IN CHAINS Bassist To Tour With BLACK LABEL SOCIETY". Blabbermouth. 5 Mart 2003. 27 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  91. ^ "Jerry Cantrell Conjures Ghost Of Alice In Chains On New LP". MTV. 20 Mart 2002. 31 Ağustos 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Haziran 2009. 
  92. ^ "Layne Staley Died From Mix Of Heroin, Cocaine, Report Says". MTV. 7 Mayıs 2002. 2 Mayıs 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017. 
  93. ^ Cross (6 Haziran 2002). "The last days of Layne Staley; Alice in Chains singer dies at thirty-four after long battle with heroin". ROLLING STONE no. 897. 
  94. ^ "Well Worth The Trip". Roadrunner Records UK. 24 Aralık 2002. 19 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Aralık 2007. 
  95. ^ "Former Alice in Chains rocker Mike Starr dies". Reuters. 8 Mart 2011. 5 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ağustos 2017. 
  96. ^ "Ann and Nancy Wilson of Heart at Walk of Fame Star Ceremony". heart-music.com. 5 Ekim 2012. 20 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Nisan 2018. 
  97. ^ a b "Jerry Cantrell To Jam With Alice In Chains Bandmates". MTV. 8 Şubat 2004. 15 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  98. ^ "Former ALICE IN CHAINS Guitarist Laying Down Tracks For New OZZY OSBOURNE Album". Blabbermouth. 16 Ağustos 2004. 14 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  99. ^ "Jerry Cantrell Forms New Band – Cardboard Vampyres". Glide Magazine. 18 Haziran 2004. 16 Nisan 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  100. ^ Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books. 4 Ağustos 2015. ss. 323-324. ISBN 978-1250048073. 
  101. ^ "Kinney drums up enthusiastic response for tsunami benefit". Seattle Post-Intelligencer. 17 Şubat 2005. 1 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Kasım 2017. 
  102. ^ a b Hay, Travis (21 Şubat 2005). "Alice in Chains owns stage in tsunami-relief show full of surprises". Seattlepi.com. 26 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Kasım 2007. 
  103. ^ "Putting The Band Back Together". PollstarPro. 17 Şubat 2010. 4 Şubat 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Kasım 2017. 
  104. ^ a b "Remaining Alice In Chains Members Reuniting For Summer Gigs". MTV. 23 Şubat 2006. 18 Aralık 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Kasım 2007. 
  105. ^ a b "ALICE IN CHAINS: VH1 HEART Tribute Performance To Air Tonight". Blabbermouth. 5 Mayıs 2006. 22 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Aralık 2017. 
  106. ^ "Phil Anselmo - Alice in Chains - Would?". YouTube. 12 Haziran 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Aralık 2017. 
  107. ^ "ALICE IN CHAINS Perform 'Rooster' On 'Decades Rock Live!': Video Available". Blabbermouth. 8 Mayıs 2006. 9 Ağustos 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Aralık 2017. 
  108. ^ "Alice In Chains Live!". Illinois Entertainer. 21 Mayıs 2016. 19 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  109. ^ "Metallica man joins Alice in Chains". Rolling Stone. 9 Haziran 2006. 13 Haziran 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Kasım 2007. 
  110. ^ "ALICE IN CHAINS Confirm Japanese Tour Dates". Blabbermouth. 29 Nisan 2006. 3 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Aralık 2017. 
  111. ^ "Duff McKagan To Tour With Alice In Chains". Ultimate Guitar. 11 Nisan 2006. 22 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Aralık 2017. 
  112. ^ "Alice in Chains - Layne Staley Tribute Video". YouTube. 16 Temmuz 2008. 23 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2018. 
  113. ^ "The Essential Alice in Chains". Aliceinchains.com. 11 Ekim 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Aralık 2007. 
  114. ^ "Sean Kinney Of Alice In Chains: From The Ashes". Drum Magazine. 19 Temmuz 2011. 20 Aralık 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Temmuz 2017. 
  115. ^ a b "William DuVall of Alice In Chains". maytherockbewithyou.com. 9 Ekim 2009. 13 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Haziran 2018. 
  116. ^ "With Alice in Chains, Atlanta punk icon William DuVall finds his audience". Atlanta Creative Loafing. 23 Şubat 2010. 23 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Haziran 2018. 
  117. ^ "Interview with Jerry Cantrell: Alice In Chains, Too Long On The Outside". The Aquarian. 28 Eylül 2009. 22 Ocak 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Kasım 2017. 
  118. ^ "Interview with Alice In Chains: The Return". The Aquarian. 8 Mart 2006. 8 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Kasım 2017. 
  119. ^ "ALICE IN CHAINS Tap COMES WITH THE FALL's DUVALL For European Tour". Blabbermouth. 5 Nisan 2006. 13 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Aralık 2017. 
  120. ^ "William Duvall on How He Came to Be In Alice in Chains". YouTube. 8 Temmuz 2016. 23 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Kasım 2017. 
  121. ^ a b "Scott Weiland Wanted to Sing in Alice in Chains, Jerry Cantrell Explains". Ultimate Guitar. 7 Mart 2014. 13 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Aralık 2017. 
  122. ^ "Sonisphere 09: Alice In Chains". YouTube. 3 Ağustos 2006. 18 Nisan 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Aralık 2017. 
  123. ^ "After tragedy, Alice in Chains celebrates a new chapter". PopMatters. 23 Şubat 2010. 22 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Aralık 2017. 
  124. ^ "Let There Be Talk: Jerry Cantrell". YouTube. 3 Ağustos 2016. 29 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Nisan 2018. 
  125. ^ "Alice In Chains: "It hurts and you miss them, but you still have to live"". Classic Rock. 16 Eylül 2009. 30 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Temmuz 2017. 
  126. ^ "VH1 Rock Honors 2007 Concert Review". Sleaze Roxx. 20 Mayıs 2007. 12 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Haziran 2018. 
  127. ^ "Velvet Revolver Team With Alice In Chains For Summer Tour". MTV News. 22 Mayıs 2007. 2 Şubat 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Nisan 2018. 
  128. ^ "ALICE IN CHAINS To Play Four Acoustic Shows". Blabbermouth. 24 Temmuz 2007. 15 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Haziran 2018. 
  129. ^ "ALICE IN CHAINS To Perform At Tonight's 'Symphony Legacy' In Seattle". Blabbermouth. 2 Kasım 2007. 18 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2018. 
  130. ^ "ALICE IN CHAINS Performs LED ZEPPELIN Classic With Symphony Orchestra; Video Available". Blabbermouth. 5 Kasım 2007. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2018. 
  131. ^ "Alice In Chains Begins Writing New Material". Blabbermouth.net. 26 Nisan 2007. 30 Eylül 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Kasım 2017. 
  132. ^ a b "Alice in Chains Working with Rush/Foo Fighters Producer". Blabbermouth.net. 23 Ekim 2008. 25 Mayıs 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2018. 
  133. ^ "Alice in Chains To Enter Studio In October". Blabbermouth. 5 Eylül 2008. 8 Eylül 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Eylül 2008. 
  134. ^ "ALICE IN CHAINS Performs LED ZEPPELIN's 'Kashmir' At Seattle's Qwest Field; Video Available". Blabbermouth. 19 Eylül 2008. 28 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2018. 
  135. ^ "Alice in Chains". Exclaim!. 30 Mayıs 2013. 10 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Temmuz 2017. 
  136. ^ a b "Alice In Chains Set To Release First Album In 14 Years". YouTube. 10 Nisan 2009. 8 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Nisan 2018. 
  137. ^ a b "Alice In Chains Signs With Virgin/EMI". Blabbermouth. 25 Nisan 2009. 27 Nisan 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Nisan 2009. 
  138. ^ "ALICE IN CHAINS: New Album Title, Release Date Revealed". Blabbermouth. 11 Haziran 2009. 1 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Kasım 2017. 
  139. ^ "ALICE IN CHAINS: New Single, Video On The Way". Blabbermouth.net. 28 Mayıs 2010. 28 Haziran 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  140. ^ "Alice In Chains Scores Elton John for Tribute Track". Billboard. Prometheus Global Media. 11 Ağustos 2009. 3 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Ağustos 2009. 
  141. ^ "Alice In Chains - Black Gives Way To Blue". MusicFeeds. 29 Ekim 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Kasım 2017. 
  142. ^ "Album Review of Black Gives Way to Blue by Alice in Chains". Alternative Addiction. 25 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Kasım 2017. 
  143. ^ "ALICE IN CHAINS: New Song Available Via iTunes, Amazon". Blabbermouth. 6 Ağustos 2009. 1 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Kasım 2017. 
  144. ^ "ALICE IN CHAINS Holding Back On Playing New Songs For Now". Blabbermouth. 17 Temmuz 2009. 1 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Kasım 2017. 
  145. ^ "ALICE IN CHAINS Performs Three New Songs In London; Video Available". Blabbermouth. 6 Ağustos 2009. 1 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Kasım 2017. 
  146. ^ "ALICE IN CHAINS: 'A Looking In View' Video Available". Blabbermouth. 7 Temmuz 2009. 1 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Kasım 2017. 
  147. ^ "ALICE IN CHAINS: 'Check My Brain' Released To Radio; Audio Stream Available". Blabbermouth. 14 Ağustos 2009. 2 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Kasım 2017. 
  148. ^ "Alice In Chains To Headline 99.5 Kiss Bone Bash In San Antonio". Bravewords. 17 Ağustos 2009. 25 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Kasım 2017. 
  149. ^ "'Check My Brain' Video to Premiere on Monday". Blabbermouth.net. 11 Eylül 2009. 23 Eylül 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Eylül 2009. 
  150. ^ "Alice In Chains To Release 'Your Decision' Single". Blabbermouth. 12 Ekim 2009. 15 Ekim 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ekim 2009. 
  151. ^ "Future Releases on Alternative Radio Stations, Independent Artist Song Releases |". Allaccess.com. 30 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Temmuz 2011. 
  152. ^ "Alice In Chains Select New Single". ThePRP.com. 13 Mayıs 2010. 15 Mayıs 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Haziran 2019. 
  153. ^ "Barbra Streisand Surprises with Ninth No. 1 on Billboard 200". Billboard.com. 7 Ekim 2009. 8 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  154. ^ "Alice In Chains Strikes Gold With 'Black Gives Way To Blue'". 25 Mayıs 2010. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ağustos 2017. 
  155. ^ "Alice in Chains - Chart History - Alternative Songs". Billboard. 7 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ağustos 2017. 
  156. ^ "Alice in Chains - Chart History - Hot Rock Songs". Billboard. 21 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ağustos 2017. 
  157. ^ "Alice in Chains Chart History - Hot 100". Billboard. 7 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ağustos 2017. 
  158. ^ "ALICE IN CHAINS Guitarist Talks 'BlackDiamondSkye' Tour". Blabbermouth. 1 Ağustos 2010. 6 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Nisan 2018. 
  159. ^ Quinn (9 Mart 2011). "Mike Starr, legendary Alice in Chains bass player, found dead". The Guardian. 16 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  160. ^ Goodman (8 Mart 2011). "Former Alice in Chains rocker Mike Starr dies". Reuters. 24 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  161. ^ "Former 'Alice in Chains,' 'Celebrity Rehab' star dies in Salt Lake City". ABC News. 8 Mart 2011. 11 Mart 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  162. ^ Allison (20 Mart 2011). "Memorial held for Alice in Chains bassist Mike Starr". Seattletimes.nwsource.com. Erişim tarihi: 17 Ağustos 2011. 
  163. ^ "ESPN Music's 2011 bass-ball preview Mike Inez". Sports.espn.go.com. 31 Mart 2011. 5 Nisan 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ağustos 2011. 
  164. ^ "Alice In Chains To Begin Work On New Album". Metalhammer.co.uk. 21 Mart 2011. 16 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ağustos 2011. 
  165. ^ "Alice in Chains Is Working On New Music, Says HEART's Ann Wilson". Blabbermouth. 20 Temmuz 2011. 6 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2011. 
  166. ^ "Lessons Learned With Jerry Cantrell". 30 Mayıs 2012. 2 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  167. ^ "Jerry Cantrell takes over the KLOS airwaves with Melissa Maxx PT1 (November 12, 2014)". YouTube. 12 Kasım 2014. 8 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  168. ^ "Jerry Cantrell humming Stone's melody". YouTube. 6 Haziran 2015. 1 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  169. ^ "Through the good and the bad, Alice in Chains unbroken". Los Angeles Times. 23 Mayıs 2013. 21 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  170. ^ "ALICE IN CHAINS Ends 10-Month Break From Stage". Blabbermouth. 22 Ağustos 2011. 28 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  171. ^ "Alice in Chains Concert Map by year: 2011". Setlist.fm. 18 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  172. ^ "Alice in Chains' Jerry Cantrell Honored with Stevie Ray Vaughan Award". Rolling Stone. 1 Haziran 2012. 27 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Haziran 2018. 
  173. ^ "Guitarist Confirms Completion Of New ALICE IN CHAINS Album". Blabbermouth. 5 Aralık 2012. 8 Aralık 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Aralık 2012. 
  174. ^ "Alice in Chains". Facebook. 13 Şubat 2013. 28 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2018. 
  175. ^ "Alice in Chains: New Album Title Revealed". Blabbermouth. 14 Şubat 2013. 20 Şubat 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Şubat 2013. 
  176. ^ "Alice in Chains Release New Album, The Devil Put Dinosaurs Here, and Video Teaser". Revolver Magazine. 28 Mayıs 2013. 12 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  177. ^ "Alice in Chains Taps Director ROBOSHOBO For 'Phantom Limb' Video". lansingstatejournal.com. 19 Mayıs 2014. 20 Mayıs 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2018. 
  178. ^ "Mainstream Rock Songs - The Week of March 30, 2013". Billboard. 14 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ağustos 2017. 
  179. ^ "Chart Moves: Cassadee Pope Debuts On Hot 100, Hot Country Songs; Alicia Keys Reaches Adult R&B Milestone; The Lone Bellow Adds Airplay". Billboard. Prometheus Global Media. 13 Haziran 2013. 26 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ağustos 2017. 
  180. ^ "Mainstream Rock Songs - The Week of November 23, 2013". Billboard. 2 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ağustos 2017. 
  181. ^ a b "Grammys 2014: The complete list of nominees and winners". Los Angeles Times. 26 Ocak 2014. 4 Mart 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Kasım 2017. 
  182. ^ "Alice in Chains announce 2013 tour dates". Consequence of Sound. 14 Ocak 2013. 16 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  183. ^ "Alice in Chains Announces 21-Date Spring Tour". Billboard. 28 Ocak 2014. 31 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  184. ^ "Alice in Chains Expand 2014 North American Tour With August Dates". Loudwire. 21 Nisan 2014. 23 Nisan 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  185. ^ "Soundgarden and Alice in Chains to headline 2013 WMMRBQ in Camden". lehighvalleylive.com. 18 Ocak 2013. 29 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ağustos 2017. 
  186. ^ "Alice in Chains: 'It Will Be a While Before the New Album'". Ultimate-Guitar.com. 4 Eylül 2013. 8 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Eylül 2013. 
  187. ^ "Alice in Chains to perform at halftime of NFC Championship game Sunday". Seattle Times. 16 Ocak 2015. 19 Ocak 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ocak 2015. 
  188. ^ Farnsworth (16 Ocak 2015). "Alice in Chains to rock CenturyLink Field at halftime on Sunday". Seahawks.com. NFL Enterprises. 6 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Temmuz 2020. 
  189. ^ "Alice in Chains Are Working on New Album". Ultimate-Guitar.com. 19 Ağustos 2015. 20 Ağustos 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Temmuz 2017. 
  190. ^ "Alice in Chains Announces U.S. Tour". Blabbermouth. 9 Mart 2015. 27 Mart 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Mart 2015. 
  191. ^ "Alice in Chains Reveal Second Leg of 2016 U.S. Tour". loudwire.com. 7 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Şubat 2017. 
  192. ^ a b "Alice In Chains Plays Final Show of 2016 Tour in Reno". This Is Reno. 17 Ekim 2016. 7 Kasım 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2018. 
  193. ^ "Alice in Chains Just Dropped a Cover of Rush's 'Tears'". Bloody Disgusting. 18 Kasım 2016. 30 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Kasım 2017. 
  194. ^ "2112 40th". rush.com. 4 Kasım 2016. 6 Kasım 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  195. ^ "Alice in Chains, Prophets of Rage, The Raconteurs & More Releasing Exclusive Vinyl for Record Store Day Black Friday". ABC News Radio. 25 Kasım 2016. 26 Kasım 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Aralık 2017. 
  196. ^ "BLACK FRIDAY 2016 > Alice In Chains - Live---Facelift". Record Store Day. 12 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Aralık 2017. 
  197. ^ "Alice in Chains Is Working On Follow-Up To 'The Devil Put Dinosaurs Here'". Blabbermouth. 24 Ocak 2017. 26 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  198. ^ a b c "Alice in Chains To Re-Team With Producer Nick Raskulinecz For New Album". Blabbermouth. 6 Haziran 2017. 6 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Temmuz 2017. 
  199. ^ "William DuVall: Day One tracking". 12 Haziran 2017. 22 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2018. 
  200. ^ "Jerry Cantrell Offers More Details on Alice in Chains' New Album". Guitar World. 11 Nisan 2018. 12 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2018. 
  201. ^ "Alice In Chains' Jerry Cantrell remembers Chris Cornell". YouTube. 14 Nisan 2018. 14 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2018. 
  202. ^ "Alice In Chains announces first live date since October 2016". KSHE 95. 10 Kasım 2017. 27 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2018. 
  203. ^ "Alice in Chains at House of Blues Boston on Sat Apr 28, 2018 7:00 PM". Live Nation. 30 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2018. 
  204. ^ "Carolina Rebellion 2018 lineup announced: Alice In Chains, Godsmack, Muse headlining". AXS.com. 4 Aralık 2017. 5 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Şubat 2018. 
  205. ^ "Alice in Chains Announce Summer Headline Tour; Band Wrapping Up Work On New Album". Brave Words. 12 Mart 2018. 24 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Mayıs 2018. 
  206. ^ "Alice In Chains And Shinedown Headline Pointfest May 12". Midwest Rewind. 16 Şubat 2018. 23 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Mayıs 2018. 
  207. ^ "Tool, Avenged Sevenfold, and Alice In Chains Headline The Northern Invasion Festival This Summer". Alternative Revolt. 11 Aralık 2017. 24 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Mayıs 2018. 
  208. ^ "MMR*B*Q 2018". WMMR.com. 22 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2018. 
  209. ^ "Watch Alice in Chains Cover Soundgarden at Rock on the Range". Loudwire. 19 Mayıs 2018. 20 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2018. 
  210. ^ "Columbus, OH - May 18th". Backstage with The Baldy. 19 Mayıs 2018. 22 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2018. 
  211. ^ "Alice in Chains Announce Summer Tour Dates". SPIN. 12 Mart 2018. 12 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Haziran 2018. 
  212. ^ "Tons Of Rock Festival Announces 2018 Lineup Featuring Ozzy Osbourne, Alice In Chains and At The Gates". mxdwn.com. 12 Kasım 2017. 27 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Şubat 2018. 
  213. ^ a b "Alice In Chains Premiere "The One You Know" Music Video". ThePRP.com. 3 Mayıs 2018. 4 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  214. ^ "Alice In Chains – "The One You Know"". SPIN. 4 Mayıs 2018. 4 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mayıs 2018. 
  215. ^ a b "Alice In Chains talk to Eddie Trunk about new song, music videos and new album (May 7, 2018)". YouTube. 15 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Haziran 2018. 
  216. ^ a b "Alice In Chains Announce New Album, Debut New Track". Kerrang!. 27 Haziran 2018. 27 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  217. ^ "ALICE IN CHAINS To Release 'Rainier Fog' Album In August; Listen To New Song 'So Far Under'". Blabbermouth. 27 Haziran 2018. 27 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  218. ^ "Alice in Chains Talk Honoring Seattle Comrades With New Album 'Rainier Fog'". Rolling Stone. 27 Haziran 2018. 28 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  219. ^ "Listen To New ALICE IN CHAINS Song 'Never Fade'". Blabbermouth. 10 Ağustos 2018. 10 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ağustos 2018. 
  220. ^ Luke Morton (19 Temmuz 2018). "The Music Lives. That Was The Goal". Metal Hammer, 312. s. 47. 24 Şubat 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  221. ^ "New ALICE IN CHAINS Song 'Never Fade' Was Inspired By LAYNE STALEY And CHRIS CORNELL". Blabbermouth. 24 Ağustos 2018. 24 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ağustos 2018. 
  222. ^ "Watch Alice in Chains' Sinister, Sci-Fi 'Never Fade' Video". Rolling Stone. 1 Kasım 2018. 7 Kasım 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2018. 
  223. ^ "INTERVJU: William Duvall och Mike Inez från Alice In Chains". Rocksverige. 1 Eylül 2018. 10 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2018. 
  224. ^ a b "Watch Alice in Chains Perform New Song "Fly" Atop Seattle's Iconic Space Needle". Guitar World. 22 Ağustos 2018. 22 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ağustos 2018. 
  225. ^ "VIDEO: Alice in Chains performs atop the Space Needle". Q13 Fox News. 21 Ağustos 2018. 22 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ağustos 2018. 
  226. ^ "Hear Alice in Chains' historic performance atop Seattle's Space Needle". SiriusXM. 29 Ağustos 2018. 2 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Eylül 2018. 
  227. ^ a b "Alice In Chains Sent Fans on a Scavenger Hunt to Access Secret Gig". ALT 92.9 Boston. 23 Ağustos 2018. 24 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ağustos 2018. 
  228. ^ "Alice in Chains Pop-up Museum Coming to the Croc". KISW. 8 Ağustos 2018. 13 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Ağustos 2018. 
  229. ^ "Alice In Chains Have Best Chart Debut With New Album". antiMusic. 5 Eylül 2018. 9 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Eylül 2018. 
  230. ^ "Official Rock & Metal Albums Chart Top 40: 31 August 2018 - 6 September 2018". Official Charts Company. 1 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Eylül 2018. 
  231. ^ "Alice in Chains, Greta Van Fleet, Ghost Among Grammy Nominees". Guitar World. 7 Aralık 2018. 7 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Aralık 2018. 
  232. ^ "See Creepy, Surreal Trailer for Alice in Chains' New Sci-Fi Movie 'Black Antenna'". Revolver Magazine. 13 Aralık 2018. 13 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2018. 
  233. ^ "Alice In Chains show a change of pace in lyric video for Rainier Fog". Louder Sound. 27 Şubat 2019. 6 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  234. ^ "Watch new trailer for Alice in Chains film Black Antenna". Louder Sound. 1 Mart 2019. 6 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  235. ^ "Alice in Chains Release First Two 'Black Antenna' Episodes; Director Adam Mason Talks Alien Survival Story". Bloody Disgusting. 8 Mart 2019. 27 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  236. ^ "See Action-Packed, NSFW Finale of Alice in Chains' Sci-Fi Film 'Black Antenna'". Revolver Magazine. 17 Temmuz 2019. 18 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  237. ^ "Alice in Chains Befriend Beer Bottle in Wacky 'Rainier Fog' Video". Rolling Stone. 15 Mayıs 2019. 27 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  238. ^ "With Jar Of Flies, Alice In Chains unleashed an accidental masterpiece". A.V. Club. 6 Mayıs 2014. 6 Mayıs 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  239. ^ "Go Ask Alice". Guitar World. Ocak 1996. 29 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ekim 2012.  See also: 1a 4 Haziran 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., 1b 28 Eylül 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., 2 20 Haziran 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
  240. ^ Murray (5 Temmuz 2013). "Alice in Chains stroll down memory lane for enthusiastic Rexall fans". Edmonton Journal. Edmonton. 5 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Temmuz 2013. 
  241. ^ Crean. "'Alice' will rattle some chains". Spokane Chronicle. 17 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Eylül 2012. 
  242. ^ "How Haven't You Heard  ... Alice In Chains – Dirt". Vulture Hound Magazine. 14 Temmuz 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Kasım 2012. 
  243. ^ Popoff (30 Mayıs 2013). "ALICE IN CHAINS – "It's Not Like We're Trying To Recapture Dirt  ... We Already Made That Fucking Record!"". Brave Words & Bloody Knuckles. 10 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Haziran 2013. 
  244. ^ Gilbertson. "DuVall, Cantrell keep Alice in Chains' drone-rock alive". Milwaukee Journal Sentinel. 31 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mayıs 2013. 
  245. ^ a b Alice in Chains: In the Studio - Jake Brown. Haziran 2011. ISBN 9780983471646. Erişim tarihi: 19 Kasım 2012. 
  246. ^ "Interview: Alice in Chains". The National Student. 7 Ekim 2013. 22 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. 
  247. ^ "Interview: Jerry Cantrell Discusses Alice in Chain's 2009 Comeback, 'Black Gives Way to Blue'". Guitar World. 26 Ocak 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2013. 
  248. ^ a b c Chapstick (22 Ekim 2018). "See Alice in Chains' Jerry Cantrell pick favorite Black Sabbath, AC/DC albums". Revolver Magazine. 18 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Temmuz 2020. 
  249. ^ Blackett (30 Ocak 2014). "Jerry Cantrell talks 'Devils & Dinosaurs'". Guitar Player. 9 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Temmuz 2020. 
  250. ^ "Alice in Chains singer Layne Staley dies on April 5, 2002". Historylink.com. 17 Mayıs 2002. 22 Mayıs 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Aralık 2007. 
  251. ^ "VH1: 100 Greatest Hard Rock Artists". Rockonthenet.com. 2000. 8 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Ocak 2008. 
  252. ^ "Hard Rock's All-Time Top 100 Live Bands". Hit Parader. February 2008.
  253. ^ "Heavy Metal's All-Time Top 100 Vocalists". Hit Parader. November 2006.
  254. ^ "Metallica, Pantera: Top Albums Of Last 17 Years". Ultimate-Guitar.com. 30 Nisan 2008. 18 Ağustos 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  255. ^ "100 Greatest Guitar Solos". Guitar World. 30 Ekim 2008. 6 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Haziran 2018. 
  256. ^ "News – The 2009 Kerrang! Awards winners". Kerrang!. 3 Ağustos 2009. 6 Ağustos 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Eylül 2020. 
  257. ^ Grassi, Tony. "Photo Gallery: The Top 10 Guitar Albums of 1994". GuitarWorld.com. 17 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Temmuz 2017. 
  258. ^ "Diamond "Dimebag" Darrell: The Pantera Interview". Guitar International. Eylül 1995. 11 Ocak 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ocak 2019. 
  259. ^ "Ozzy Osbourne's 10 Favorite Metal Albums". Rolling Stone. 26 Haziran 2017. 26 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Haziran 2017. 
  260. ^ "Feel the Power - Wesley Willis". AllMusic. 17 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2018. 
  261. ^ "Wesley Willis Dies". Rolling Stone. 22 Ağustos 2003. 1 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2018. 
  262. ^ "Bleeding The Orchid". SPfreaks. 26 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mayıs 2020. 
  263. ^ "Corgan Talks New Pumpkins Art, Inspirations". Friday Morning Quarterback. 6 Temmuz 2007. 8 Temmuz 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Eylül 2018. 
  264. ^ "Elton John Joins Alice in Chains' New Album to Honor Layne Staley". Rolling Stone. 11 Ağustos 2009. 19 Eylül 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2018. 
  265. ^ "GODSMACK INTERVIEW: FACELESS (Part 1)". YouTube. 3 Mayıs 2007. 8 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2018. 
  266. ^ "MTV.com – "'He Got Me To Start Singing': Artists Remember Layne Staley"". MTV. 22 Nisan 2002. 1 Ekim 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Kasım 2007. 
  267. ^ "Godsmack Got Their Name From The Alice In Chains' Song". 4 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2018. 
  268. ^ "The music and magic of Godsmack". Canoe.com. 18 Haziran 2006. 22 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2018. 
  269. ^ "Alt-metal Godsmack To Smack Into Hard Rock Live In March". Orlando Sentinel. 2 Şubat 2001. 11 Mayıs 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2018. 
  270. ^ Snierson, Dan (7 Mayıs 2004). "Layne Staley gets Born Again". Entertainment Weekly. 25 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ocak 2007. 
  271. ^ "Alice In Chains Stories from Korn, Slipknot, Zakk Wylde, Device, Five Finger Death Punch, Mad Season, and More". Artistdirect. 1 Nisan 2013. 4 Nisan 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ağustos 2018. 
  272. ^ a b c d "Alice in Chains Biography". Billboard. Prometheus Global Media. 4 Şubat 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mart 2012. 
  273. ^ "Taproot's Second Album Is Really Their Third ... Kind Of". MTV News. 18 Ekim 2002. 9 Ocak 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Mayıs 2018. 
  274. ^ "Stonesour: full interview". BBC. 3 Mart 2003. 18 Haziran 2003 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Mayıs 2018. 
  275. ^ "Queens of the Stone Age - Similar Artists, Influenced By, Followers". Allmusic. Rovi Corporation. 20 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mayıs 2013. 
  276. ^ "Rains Singer Counts Alice in Chains, Soundgarden, Tool as Influences". Audio Ink Radio. 4 Nisan 2012. 6 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Mayıs 2018. 
  277. ^ "Interview – Theory of a Deadman". Canadian Beats. 13 Ağustos 2014. 3 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Mayıs 2018. 
  278. ^ "Interview with Sal Abruscato of A Pale Horse Named Death". The Rocktologist. 27 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2013. 
  279. ^ "Smile Empty Soul chats with it! about Bush, musical influences and dad". Fredericksburg.com. 25 Mart 2004. 4 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Mayıs 2018. 
  280. ^ "Avenged Sevenfold | Related Artists | Discover New Music". MTV. 5 Ağustos 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Haziran 2018. 
  281. ^ "Seether feels the cold". FasterLourder. 18 Temmuz 2006. 4 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2018. 
  282. ^ "Concert preview: Seether adds melody to the metal". The Salt Lake Tribune. 9 Eylül 2014. 4 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2018. 
  283. ^ "Incubus Singer Brandon Boyd Talk Influences at Musicians Institute". Loudwire. 7 Mart 2012. 8 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Eylül 2020. 
  284. ^ Artist Influences For Hoobastank 7 Ocak 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. MTV
  285. ^ "Radio Has Helped The Group Find Its Place In The Metal Music Genre". Pqasb.pqarchiver.com. 29 Ocak 2009. 16 Şubat 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Mart 2013. 
  286. ^ "10 Years Singer Jesse Hasek Discusses Being Raised in the Church, His Unlikely Career (INTERVIEW)". Noise Creep. 18 Aralık 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ekim 2012. 
  287. ^ "Breaking Benjamin - Similar Artists, Influenced By, Followers". Allmusic. Rovi corporation. 2 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mayıs 2013. 
  288. ^ "City and Colour's Green reveals Five Key Influences". Boston Globe. 5 Aralık 2015. 5 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Eylül 2020. 
  289. ^ "Anders Fridén (IN FLAMES) - When I Was A Teenage Headbanger". YouTube. 10 Temmuz 2009. 13 Aralık 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Eylül 2020. 
  290. ^ "Nothing Safe - Alice in Chains". Allmusic. Rovi corporation. Erişim tarihi: 17 Ağustos 2011. 
  291. ^ "The String Quartet Tribute to Alice in Chains". Vitamin String Quartet. 24 Mart 2009. 18 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2018. 
  292. ^ "The String Quartet Tribute to Alice in Chains - Vitamin String Quartet". AllMusic. 14 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2018. 
  293. ^ "'Alice in Chains: The Untold Story': Entire First Chapter Posted Online". Blabbermouth. 2 Ağustos 2015. 5 Ağustos 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Eylül 2019. 
  294. ^ "Alice in Chains Paperback Edition Is Here". daviddesola.com. 23 Kasım 2018. 23 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Eylül 2019. 
  295. ^ "FAQ – David de Sola". daviddesola.com. 31 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Eylül 2019. 
  296. ^ "10 Heaviest Grunge Bands". Metal Injection. 14 Haziran 2017. 29 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Haziran 2017. 
  297. ^ "Memories Are Piling Up For Rock's Hall Of Fame". The Seattle Times. 23 Temmuz 1995. 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ağustos 2017. 
  298. ^ "Alice in Chains got a private tour of the Rock and Roll Hall of Fame in Cleveland earlier this week". 21 Mayıs 2014. 4 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Eylül 2020. 
  299. ^ Jerry Cantrell recalls Alice In Chains goodbye to Layne Staley 6 Kasım 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Erişim tarihi: 5 Kasım 2016.
  300. ^ ALICE IN CHAINS' MIKE INEZ Talks Drugs, OZZY OSBOURNE And Early-'90s Grunge Explosion 6 Kasım 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Erişim tarihi: 5 Kasım 2016.
  301. ^ Watch Alice In Chains Drummer Sean Kinney’s Hilarious Reaction To Surprise Birthday Party 30 Eylül 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Erişim tarihi: 5 Kasım 2016.
  302. ^ WILLIAM DUVALL: ALICE IN CHAINS 'Always Works On Its Own Time Schedule' 6 Kasım 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Erişim tarihi: 5 Kasım 2016.
  303. ^ Rubio, A. (2003). Layne Staley: Angry Chair: a Look Inside the Heart & Soul of an Incredible Musician--. Xanadu Enterprises.
  304. ^ 14 Years Ago: Alice In Chains Frontman Layne Staley Dies From a Drug Overdose 1 Kasım 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Erişim tarihi: 5 Kasım 2016.
  305. ^ Mapp, C. (2014). Celebrity Rehab with Dr. Drew: A Wicked Brew of Fame, Addiction, and Cultural Narcissism. Reality Television: Oddities of Culture, 201.
  306. ^ Five Years Ago: Former Alice in Chains Bassist Mike Starr Dies of a Drug Overdose 6 Kasım 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Erişim tarihi: 5 Kasım 2016.
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Alice_in_Chains&oldid=33953421" sayfasından alınmıştır